ΣΧΟΛΙΟ

Στο εξαιρετικό αφιέρωμα της «Καθημερινής» (Κυριακή 23 Ιουνίου) για το Τσερνόμπιλ, με αφορμή το βασισμένο στο ομώνυμο συγκλονιστικό βιβλίο της Λευκορωσίδας συγγραφέως Σβετλάνα Αλεξίεβιτς δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ που κάνει διεθνώς θραύση, υπάρχει άρθρο του συγγραφέα κ. Θανάση Τριαρίδη, το οποίο αδικεί την εφημερίδα που τον φιλοξένησε αλλά και εμάς τους δημοσιογράφους και, κατά τη γνώμη μου, χρήζει απάντησης.

Επιτυχημένη διαφήμιση είναι αυτή που γίνεται αντικείμενο συζήτησης, προκαλεί αντιδράσεις και αναπαράγεται. Διαφορετική είναι η συζήτηση εάν πρόκειται για μια καλή ή κακή διαφήμιση, πολιτικώς ορθή, χυδαία ή σεξιστική, κάτι που σχετίζεται με τα αισθητικά στάνταρντ του καθενός και σε τελευταία ανάλυση σε υποκειμενικά κριτήρια.

Στην τοπική Βουλή της Βαυαρίας, οι βουλευτές τήρησαν χθες ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Χριστιανοδημοκράτη πολιτικού Βάλτερ Λίμπκε, ο οποίος δολοφονήθηκε από 45χρονο νεοναζί επειδή είχε υποστηρίξει τη μεταναστευτική πολιτική της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ.

Στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει απολύτως το «ήθελές τα κι έπαθές τα», που σίγουρα θα έχει το ανάλογό του και στα τουρκικά, αφού συγκεφαλαιώνει την κοινή ανθρώπινη εμπειρία.

Υπήρξαν εποχές, μέχρι πολύ πρόσφατα, που όποιος εκστόμιζε την ανάγκη «κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου», ή έστω την υπονοούσε, ταυτιζόταν με τις πιο σκοτεινές εποχές της πολιτικής ζωής του τόπου. 

Από τη στιγμή που ακύρωσε την εκλογή του Εκρέμ Ιμάμογλου στον δημαρχιακό θώκο της Κωνσταντινούπολης, ήταν σίγουρο ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα έκανε ό,τι δυνατό για να επικρατήσει ο δικός του υποψήφιος στην επαναληπτική εκλογή.

Η ύπαρξη τουρκικής απειλής δεν αμφισβητείται και δεν πρόκειται για καινούργιο φαινόμενο. Οτι ο Ερντογάν κλιμακώνει συνεχώς τις προκλήσεις, επίσης δεν αμφισβητείται.

Πολύς θόρυβος γίνεται γύρω από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Σε ένα βαθμό είναι δικαιολογημένος. Είναι όμως και –σε κάποιο βαθμό– προϊόν κιτρινισμού και άγνοιας για την ουσία των προβλημάτων. Δυστυχώς, και τα δύο περισσεύουν και καθιστούν τον χειρισμό του συγκεκριμένου φακέλου εξαιρετικά δύσκολο, για οιαδήποτε κυβέρνηση.

Για πολλά χρόνια μπορούσε κανείς να προβλέψει με σχετική ακρίβεια το εκλογικό αποτέλεσμα. Το κλειδί ήταν να μαντέψει τι θα ψήφιζαν όσοι βρίσκονταν στον μεσαίο χώρο. Εκείνοι δηλαδή που είχαν ψηφίσει πρώτα Σημίτη και μετά Καραμανλή, ή Καραμανλή και μετά Παπανδρέου, και θεωρούσαν τους εαυτούς τους «άστεγους κεντρώους».

Αίσθηση αδικίας κατακλύζει την ελληνική κοινωνία και είναι αιτία πολλών δεινών. Η Δημοκρατία μάς εξασφαλίζει ελευθερίες που οι περισσότεροι λαοί του πλανήτη θα ζήλευαν, αλλά η βαθιά ριζωμένη πίστη ότι δεν είμαστε ίσοι μεταξύ μας, ότι η Δικαιοσύνη εξυπηρετεί τους ισχυρούς και όσους έχουν πρόσβαση σε αυτούς, μας καθηλώνει σε ανώριμες πολιτικές συμπεριφορές, μας οδηγεί σε χρεοκοπίες…

Δεν ξέρω τι έχει παίξει σημαντικότερο ρόλο. Η αλαζονική διακυβέρνηση Τσίπρα, που έχει κουράσει αφόρητα με την παροιμιώδη διοικητική της ανεπάρκεια και τα ιδεοληπτικά κηρύγματά της, ή η προσμονή μιας καλύτερης ημέρας για τον τόπο, μιας ανάσας για όλους μας, που έχει αίφνης γιγαντώσει τις προσδοκίες για μια νέα κυβέρνηση.

Υπάρχει μια μακρά παράδοση σε αυτόν τον τόπο, η οποία μας έχει κοστίσει πολύ. Οταν κάποιοι «αντιπαθητικοί» άνθρωποι τολμούν να εκφράσουν κάποια αιρετική άποψη για ένα μεγάλο θέμα λοιδορού-νται και ενίοτε χλευάζονται.