ΣΧΟΛΙΟ

«Μα τι συμβαίνει με εσάς τους Ελληνες και αντιδράτε έτσι για το “όνομα”; Εχω φίλους στην Αγγλία, νέους ανθρώπους, ήπιους, κοσμοπολίτες, που μόλις τους ρωτήσεις για τη Μακεδονία, μεταμορφώνονται, αρχίζουν να φωνάζουν και να θυμώνουν». Ο έμπειρος Βρετανός δημοσιογράφος, που ήρθε στην Ελλάδα αυτές τις ημέρες για μια σειρά ραδιοφωνικών συνεντεύξεων με Ελληνες πολιτικούς και σχολιαστές, αναζητούσε μια απάντηση, διερευνώντας παράλληλα τα θέματα της «ταυτότητας».

Οι δύο άνθρωποι που για τέσσερα χρόνια επωμίζονταν μεγάλο μέρος της ευθύνης για τις τύχες των Ελλήνων –ο ένας υπουργός Αμυνας, ο άλλος Εξωτερικών– οδεύουν προς τα δικαστήρια εν μέσω βαριών αλληλοκατηγοριών.

Η πλημμελής πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσεως το 2010, από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., ανέδειξε στην πολιτική σκηνή τον ΣΥΡΙΖΑ, που κατά τη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας υπέστη σταδιακώς μετάλλαξη, συμπλεύσας τελικώς αρμονικότατα και άνευ όρων με την Ε.Ε. και την Ουάσιγκτον. 

Μας γεμίζουν υπερηφάνεια σε μια περίοδο που ψάχνουμε να βρούμε «δοκάρια» για να νιώσουμε ότι ακουμπάμε κάπου. Λάνθιμος, Τσιτσιπάς, Αντετοκούνμπο, Δασκαλάκης και πολλοί ακόμη εκπροσωπούν μια γενιά Ελλήνων που πάλεψαν, προετοιμάσθηκαν σκληρά, αντίκρισαν τον υπόλοιπο κόσμο χωρίς φόβο και δέος, και πέτυχαν. 

Κάποια δεδομένα. Πρώτο: Η συγκέντρωση του Συντάγματος κατά της συμφωνίας των Πρεσπών ήταν μεγάλη. Αναμενόμενο. Η κινητοποίηση υπήρξε πανελλαδική, αφού βρισκόμαστε πια στην τελική ευθεία, έπειτα από βάλτωμα δεκαετιών, που έμοιαζε εθνικά βολικό, αλλά ήταν απλώς κομματικά συμφέρον· σ’ αυτό το χρονικό διάστημα πλήθυναν οι χώρες που αναγνωρίζουν την ΠΓΔΜ ως Μακεδονία, με πρώτες ανάμεσά τους τις φίλες και συμμάχους, ανατολικές και δυτικές.

Το πρόβλημα με το κοινοβουλευτικό ΠΡΟ-ΠΟ είναι ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ο τυχερός 13άρης.

«Ενα πράγμα που μπορώ να το κάνω, γιατί να μην το κάνω;» είχε αναρωτηθεί η Μαρίτσα Μαυραπίδου, μιλώντας σε δημοσιογράφο το 2015, ενώ κορυφωνόταν η εισροή απελπισμένων ανθρώπων από τα μικρασιατικά παράλια στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. 

Διαπορούν πολίτες έντιμοι πού οδηγείται, τελικώς, η χώρα. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, αφού ταυτίσθηκε μέχρις εσχάτων –και ευτυχώς– με την Ε.Ε. και την Ουάσιγκτον, προεξαγγέλλει πορεία «προς αριστερά». 

Η Αριστερά που κυβερνά σήμερα τη χώρα είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους φραγμούς ή ενοχικά συμπλέγματα. Αν όσα συμβαίνουν σήμερα –στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο– συνέβαιναν επί των ημερών μιας κυβέρνησης Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ, θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν. 

Με μια ανορθογραφία εντυπωσιακή ακόμα και για τα δικά του δεδομένα ολοκλήρωσε ο κ. Πάνος Καμμένος την αυτοσκηνοθεσία του κυριακάτικου μελοδράματός του: θεία κοινωνία το πρωί, με στολή αγαθού χριστιανού, μέγαρο Μαξίμου λίγο αργότερα και λύση ενός εξαιρετικά ανορθόγραφου συμβολαίου πολιτικής συμβίωσης, συνέντευξη Τύπου αμέσως έπειτα, με στολή νεομακεδονομάχου, τέλος, πτήση με ελικόπτερο πάνω από τα Ιμια, με στρατιωτική στολή.

Ζ​​ούμε την απόλυτη αντιστροφή όσων βιώσαμε το 2015. Ο κ. Τσίπρας είχε τότε πολύ μεγάλη στήριξη εντός Ελλάδος και καμία υποστήριξη εκτός. Τώρα διαθέτει πολύ μικρότερη στήριξη εντός και μεγάλη εκτός. Η Γερμανίδα καγκελάριος δεν το έκρυψε, ούτε στις δημόσιες ούτε και στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις που είχε εδώ στην Αθήνα.

Οι ευρωεκλογές χρησίμευαν πολιτικά ως μία δημοσκόπηση με κάλπη. Η ψήφος ήταν «χαλαρότερη» αλλά οι αποκλίσεις της μορφής αυτής μπορούσαν να σταθμισθούν με αρκετή ακρίβεια, λόγω της συσσωρευμένης εμπειρίας στη διάρκεια των χρόνων.