ΣΧΟΛΙΟ

Τα δεδομένα είναι γνωστά. Η Τουρκία του Ερντογάν επιδεικνύει επιθετικότητα προς διάφορες κατευθύνσεις, επιθυμεί να γίνει αποδεκτή ως περιφερειακή δύναμη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, ορθώνει προκλητικά το ανάστημά της απέναντι σε μεγάλες δυνάμεις…

Αν δεν υπήρχε το αίμα κι ο θάνατος –το αίμα των Παλαιστινίων στη Γάζα, το αίμα των Κούρδων στο Αφρίν–, ο «διάλογος» του Μπέντζαμιν Νετανιάχου και του Ταγίπ Ερντογάν θα αποσπούσε απλώς τον χαρακτηρισμό του φαιδρού.

​​​​«Λέτε να έχουμε πόλεμο;», ρωτούν πολλοί άνθρωποι τον τελευταίο καιρό. Φήμες ή πραγματικά γεγονότα για επικαιροποιήσεις διαφόρων σχεδίων έκτακτης ανάγκης κατακλύζουν αρχικώς την «πιάτσα» και κατόπιν τα καφενεία. Και μόνο που αρχίζουν να διαχέονται αυτή η συζήτηση και η αγωνία, κάνουν βέβαια ζημιά.

Μια συναλλαγή ρουτίνας με το ελληνικό Δημόσιο μπορεί να εξελιχθεί σε οδύσσεια παραλογισμού. Τίποτα πρωτότυπο στη διαπίστωση. Η διόγκωση των προβλημάτων στην αμεταρρύθμιστη δημόσια διοίκηση κρατάει, με αυξομειώσεις, δεκαετίες. 

Εύλογη και εύγλωττη η απορία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για το γεγονός ότι, στη σύνοδο Ε.Ε. – Τουρκίας, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης ασχολήθηκαν με την κράτηση δύο Ελλήνων στρατιωτικών από τις τουρκικές αρχές και όχι με οκτώ Τούρκους των οποίων την έκδοση από την Ελλάδα απαιτεί η Αγκυρα. 

Η ανοικτή και απερίφραστη στήριξη της Ε.Ε. προς την Ελλάδα και την Κύπρο έχει τη σημασία της, την ιστορική της σημασία. Δεν ξέρω πόσο πρακτικό αντίκτυπο θα έχει. Αυτό θα φανεί τις επόμενες μέρες και εβδομάδες. 

Περίπου δύο αιώνες από την έναρξη της Επανάστασης θα περίμενε κανείς ότι ο περί εθνεγερσίας πολιτικός λόγος θα παρακολουθούσε από πιο κοντά τον επιστημονικό ιστοριογραφικό λόγο, έστω κι αν ανακοινώνεται με τη μορφή διαγγελμάτων και μηνυμάτων, που η μοίρα τους είναι να ηττώνται από τον πατερναλιστικό στόμφο. 

Ε​​να από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να πάθει μια χώρα είναι να διχαστεί βαθιά. Η Ιστορία μας είναι γεμάτη από διχασμούς. Ακόμη και την ώρα της μεγάλης μάχης της εθνικής ανεξαρτησίας ο σπόρος του διχασμού έβγαλε τους δηλητηριώδεις καρπούς του, με ολέθρια αποτελέσματα.

Η κριτική που άσκησε η Αγκελα Μέρκελ κατά της Τουρκίας για την εισβολή στη βόρεια Συρία και η απάντηση της Αγκυρας δείχνουν με τον σαφέστερο τρόπο τα όρια της ευρωπαϊκής επιρροής στην Τουρκία και την απολυταρχική αντίληψη του καθεστώτος Ερντογάν. Αυτός ο συσχετισμός καθιστά μια δύσκολη συμβίωση με τη γείτονα ακόμη πιο επικίνδυνη για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Ηταν δικαίωμα αναμφισβήτητο της κυπριακής κυβερνήσεως να αξιοποιήσει τα ενεργειακά κοιτάσματα στην ΑΟΖ της νήσου.

Ο πρωθυπουργός μιας χώρας θεωρεί βάσιμες τις κατηγορίες για δωροδοκία πολιτικών του αντιπάλων –ανάμεσά τους και δύο πρώην πρωθυπουργών– οι οποίες διατυπώνονται χωρίς κανένα στοιχείο με φανερό στόχο οι μάρτυρες που πιάστηκαν «με το αρνί στην πλάτη» να ελαφρύνουν τη θέση τους συνεργαζόμενοι με τις Αρχές. 

​​Η συνεχιζόμενη περιπέτεια των δύο Ελλήνων στρατιωτικών συνιστά μείζονα κρίση. Κανένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί να δεχθεί σαν γεγονός ρουτίνας την παραμονή τους σε τουρκικές φυλακές με διάφορα προσχήματα. Πέρα από το όποιο ανθρωπιστικό ζήτημα, που είναι μεγάλο και οφείλουμε να το σεβασθούμε, είναι ζήτημα τιμής για τη χώρα να επιστρέψουν στα σπίτια τους.