ΣΧΟΛΙΟ

«Οταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία» βεβαιώνει ο Κ. Π. Καβάφης στα μισά του ποιήματός του «Τα παράθυρα», πριν υποχωρήσει στην οικεία του επιφυλακτική μελαγχολία και στον φόβο για τα άγνωστα «καινούρια πράγματα» που πιθανόν «θα δείξει» το φως. 

Ζ​​ούμε το ξήλωμα της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων που είχε δημιουργηθεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν έχουμε ιδέα τι θα μας ξημερώσει.

Τ​​ο ζήτημα των Σκοπίων αποτελεί μια εκκρεμότητα που μπορεί και πρέπει να κλείσει.

Πλησιάζει, λοιπόν, η ώρα της κρίσης, αυτής που ο ελληνικός πολιτικός κόσμος πίστευε ότι μπορούσε να αναβάλλει ες αεί. 

Τον Φεβρουάριο του 1993, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διατύπωνε την άποψη ότι το θέμα του ονόματος της Δημοκρατίας των Σκοπίων δεν είναι τόσο σοβαρό και ότι «κανείς δεν θα το θυμάται σε δέκα χρόνια». 

Ε​​να βασικό προσόν των κυβερνώντων, από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση έως σήμερα, είναι το θράσος.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση προσαρμόζεται στην πολιτική πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται στα κράτη-μέλη της. Αυτό προκύπτει από τη διαχείριση του «αυστριακού ζητήματος», που ανέκυψε από τον σχηματισμό κυβερνήσεως συνασπισμού των Συντηρητικών με την ακραία Δεξιά σε αυτή τη χώρα.

Ο ελληνισμός της Αμερικής βρίσκεται μπροστά σε βαθιά κρίση. Εχει έλθει η ώρα το Φανάρι να πάρει τις αποφάσεις του, πριν να είναι αργά. Αν αργήσει πολύ ακόμη να διορίσει νέο Αρχιεπίσκοπο ή να κάνει τη σωστή επιλογή, θα χάσει την Αμερική. 

Η​​ μεγάλη κατάκτηση της Μεταπολίτευσης ήταν ότι έφυγε ο φόβος από τη ζωή των Ελλήνων πολιτών.

Αν σε κάτι είναι συνεπής η κυβέρνηση από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε την εξουσία, είναι στους «στόχους» της. Για την ακρίβεια, στο γεγονός ότι πάντοτε υπάρχουν «στόχοι», ίδιοι και διαφορετικοί, που εναλλάσσονται στο ρεπερτόριο της συνωμοσιολογίας: δανειστές, Ευρώπη, Μέρκελ, Σόιμπλε, το κεφάλαιο, η αντιπολίτευση, κ.ο.κ. 

Σε αυτή την υπέροχη χώρα των απειράριθμων εορτών και επετείων, ουδείς εκ των πολιτικών ηγετών, που διατρανώνουν, ορθότατα βεβαίως, την απέχθειά τους για το οικτρό δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου, θυμήθηκε ότι σαν χθες, 13 Δεκεμβρίου, ο βασιλεύς Κωνσταντίνος, τέως των Ελλήνων, ηγήθηκε πριν από πενήντα χρόνια στρατιωτικού κινήματος για την ανατροπή της χούντας.

Οι ευρωπαϊκές και βαλκανικές χώρες που έβλεπαν επί δεκαετίες την «πλάτη μας» τραβάνε μπροστά με ορμή και όραμα. Ξέρουν τι θα πει φτώχεια, καταπίεση και μιζέρια.