ΣΧΟΛΙΟ

Αυτοί που αδιαφορούν για την εξάπλωση του κορωνοϊού, είτε προπαγανδίζοντας εναντίον των μέτρων προστασίας και των εμβολίων, είτε ευρισκόμενοι σε διαδηλώσεις, καμαρώνουν για το επαναστατικό τους πνεύμα, πείθουν εαυτούς ότι είναι πρωτοπόροι, ότι η λάμψη τους φωτίζει τον δρόμο για τους υπόλοιπους, τους δήθεν υποταγμένους στους κανόνες του συστήματος, στις επιταγές της πραγματικότητας.

Εάν υποτεθεί πως συντασσόταν κατάλογος των προκλήσεων που αντιμετωπίζει η χώρα, σήμερα, κανείς από τους πολιτικούς ηγέτες μας δεν θα σκεφτόταν να τοποθετήσει τις υποθέσεις Λιγνάδη και Κουφοντίνα σε θέση περίοπτη, όπως συμβαίνει ατυχώς…

Κάποιοι θέλουν να ξαναζήσουν τον Δεκέμβρη. Οχι του 2008, του 1944. Τον ζουν ήδη μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στα αλγεινά πρώτα γενέθλια του νέου κορωνοϊού, το κοινωνικό σύνολο αναμετριέται με τις βαθιές πληγές του.

«Ποιος κρύβεται πίσω από το #χάσταγκ;». «Δικός σας βουλευτής κάνει χυδαίες αναρτήσεις». «Ορίστε τι είχε γράψει στο fb πριν από πέντε ή έξι χρόνια».

Εάν επικεντρωθούμε στο παρόν, η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου μόνο θλίψη προκαλεί.

Δεν πρόκειται η σημερινή συζήτηση στη Βουλή να βγάλει –δυστυχώς– τη χώρα από τον πολιτικό βόρβορο εις τον οποίο έχει βυθιστεί εδώ και περισσότερο από δέκα χρόνια, αν και αυτό εύχεται διακαώς ο κάθε μετριοπαθής και σώφρων Ελληνας πολίτης.

Μπορούμε να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω; Το λέμε και το ξαναλέμε κινδυνεύοντας να γίνουμε εμμονικοί, αν όχι γραφικοί. Η χώρα δεν θα πάει, όμως, μακριά με τόσο μίσος στον δημόσιο διάλογο.

«Ο βιαστής και ο βιασμός δεν έχουν πολιτικό χρώμα, δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα. Δεν μας ενδιαφέρει η κομματική ταύτιση», είπε η υπουργός Πολιτισμού. Και έχει δίκιο.

Παρά τον ασφυκτικό έλεγχο που ασκεί στην πολιτική και στην κοινωνία της χώρας του, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται να πάσχει από μοναξιά.

Η τοποθέτηση του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ότι δεν πρόκειται να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη παρά την έναρξη των διερευνητικών συνομιλιών…

Σκεφθείτε για μια στιγμή αυτήν τη χώρα να κυβερνιέται σε συνθήκες απλής αναλογικής. Το ενδεχόμενο μοιάζει με εφιάλτη.