ΣΧΟΛΙΟ

Κουραστήκαμε. Ολοι. Εμείς που γράφουμε, εκείνοι που κυβερνούν, εσείς που διαβάζετε και παρακολουθείτε την επικαιρότητα και τον σχολιασμό της, όλοι όσοι ζούμε αυτήν τη χώρα και τα αδιέξοδά της.

Πολλά ερωτήματα προκύπτουν από την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Καθίσταται καθημερινώς σαφέστερο ότι η οικονομική κρίση αρχίζει σταδιακώς να μεταφέρεται από την περιφέρεια της Ευρώπης προς το κέντρο, υπονομεύοντας σταδιακώς την αξιοπιστία της οικονομικής συμπεριφοράς της Γερμανίας.

Οι εταίροι και δανειστές γνωρίζουν ότι έχουν επιβάλει μια συνταγή που, απλώς, δεν βγαίνει. 

«Η υπόθεση της Εκκλησίας είναι υπόθεση ενός λαού και όχι βεβαίως ενός υπουργού», γράφει στην επιστολή του προς τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Η προσφιλής μέθοδος διαχείρισης κρίσεων στη χώρα μας είναι πρώτα να αγνοούμε τον κίνδυνο, μετά να αφήνουμε τους άμεσα ενδιαφερομένους να προσπαθούν να αντεπεξέλθουν μόνοι τους· ύστερα, όταν το πρόβλημα γιγαντώνεται, πελαγώνουμε, περιμένουμε λύσεις εξ ουρανού.

Η αντίδραση του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, ο οποίος χαρακτήρισε «απαράδεκτο και επικίνδυνο» το νέο πρόγραμμα διδασκαλίας των Θρησκευτικών στις δύο βαθμίδες της εγκυκλίου εκπαιδεύσεως, ήταν αναμενόμενη και ορθή από ιεράρχη της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά όψιμη χρονικώς, ανακλαστική των κυβερνητικών πρωτοβουλιών και πιθανότατα αναποτελεσματική.

Ρωτούν πολλοί «καλά, οι ξένοι τι λένε για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα;». Η απόλυτα ειλικρινής απάντηση; Δεν τους ενδιαφέρει και πολύ.

Είχε επενδύσει πολλά η κυβέρνηση στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Ευελπιστούσε ότι με τη θεσμική, επιτέλους, ρύθμιση ενός πεδίου που πορευόταν επί δεκαετίες υπό καθεστώς «προσωρινότητας», ευνοϊκό για ποικίλα παίγνια, για αλληλοεξυπηρετήσεις αλλά και για αλληλοεκβιασμούς, θα κέρδιζε αρκετούς ηθικοπολιτικούς πόντους.

Τ​​ην εβδομάδα που μας πέρασε βρέθηκαν στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του Φόρουμ της Δημοκρατίας, πολλοί σημαντικοί άνθρωποι από το εξωτερικό. Αρκετοί δεν ήξεραν τίποτα για τη χώρα μας πέρα από αυτά που έχουν διαβάσει στον διεθνή Τύπο. 

Είμαστε απομονωμένοι στο υπόγειο της Ευρώπης ή αλλάζουμε την Ευρώπη; Το πρώτο υπαγορεύουν τα δεδομένα.

Μήπως ήρθε η ώρα να ανησυχήσουμε; Μήπως πολλοί που κατέχουν θέσεις στην κυβέρνηση, σε θεσμούς και στον κρατικό μηχανισμό δεν είναι τόσο ερασιτέχνες όσο θα ήθελαν να πιστεύουμε;