ΣΧΟΛΙΟ

Είχαν τις εξαιρετικές στιγμές τους οι Ολυμπιακοί του Ρίο, που παρέδωσε τη σκυτάλη στο Τόκιο. Αλλά είχαν και τις θλιβερές πτυχές τους. Οπως πάντα.

Κ​​αμία κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης δεν απέκτησε ένα δικό της σχέδιο και όραμα για τη χώρα. 

Οσο η κυβέρνηση επιδίδεται στην επικοινωνιακή καλλιέργεια θεμάτων βολικών για το δικό της ακροατήριο, τα μείζονα που απασχολούν τη χώρα και την ελληνική κοινωνία παραμένουν κρίσιμα και ανοιχτά, με αβέβαιη εξέλιξη.

Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπιστικής Δράσης σήμερα, ευκαιρία να αναλογιστούμε ότι 65 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται εκτοπισμένοι από τα σπίτια τους λόγω πολέμου, καταπίεσης, φτώχειας και φυσικών φαινομένων.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς είναι ένας νέος τριάντα ετών που παρέλαβε το χαρτοφυλάκιό του πριν από τρία χρόνια, το 2013.

Πώς γίνεται τα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού να μην πιάνουν τον στόχο στο επτάμηνο, αλλά το ίδιο διάστημα το πρωτογενές πλεόνασμα να υπερβαίνει τον στόχο και η κυβέρνηση να αισθάνεται ικανοποιημένη, αναρωτιέται ο μέσος πολίτης, ξύνοντας με απορία το κεφάλι του.

Είναι λάθος να θεω­ρούμε ότι η χώρα μας έχει ασυλία έναντι της ισλαμικής τρομοκρατίας ή των παράφρονων μοναχικών λύκων.

Η προσπάθεια που επιχειρεί η κυβέρνηση, από πολλές πλευρές, με σκοπό να οργανώσει μια νέα εκδοχή της λειτουργικής δημοκρατίας, είναι κατά τα φαινόμενα καταδικασμένη σε αποτυχία.

Δεν εξέπληξε η εντυπωσιακή αναθέρμανση των οικονομικών σχέσεων Τουρκίας και Ρωσίας, που αποφασίσθηκε στην Αγία Πετρούπολη κατά τη συνάντηση των προέδρων των δύο χωρών, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Βλαντιμίρ Πούτιν.

Δεν έχει περάσει μήνας από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στον Αλέξη Παπαχελά και τη δήλωσή του ότι αριστερή πολιτική στη σημερινή συγκυρία είναι αυτή που δημιουργεί θέσεις εργασίας.

Αν η τελετή έναρξης στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, του Πεκίνου και του Λονδίνου σκόπευε να αποδείξει κάτι, η εναρκτήρια εκδήλωση στο Ρίο είχε στόχο να δείξει.

Η σκέψη είναι πολύ απλή: πώς μπορεί να ζει ένα κράτος με συνεχείς διαρροές; Οι νέοι επιστήμονες φεύγουν, τα χρήματα φεύγουν (η φοροδιαφυγή απογειώθηκε μαζί με την υπερφορολόγηση), οι καταθέσεις έχουν φύγει, οι επιχειρήσεις φεύγουν, οι επενδύσεις φεύγουν… οι μετανάστες, κι αυτοί, θα ήθελαν απεγνωσμένα να φύγουν αν μπορούσαν. Τι μένει;