Οπως και στον υπόλοιπο κόσμο, έτσι κι εδώ, για να πάψουμε να παριστάνουμε ότι δεν ακούμε και δεν βλέπουμε –ή, πολύ χειρότερα, για να πάψουμε να ισχυριζόμαστε ότι «τέτοια πράγματα δεν γίνονται σ’ εμάς»– χρειαζόταν η τόλμη ενός προσώπου όχι απλώς αναγνωρίσιμου αλλά ευρύτερα αγαπητού.