ΣΧΟΛΙΟ

Το κενό ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής στο προσφυγικό είναι ιδιαίτερα μεγάλο για να το αφήσει ανεκμετάλλευτο η «Mαύρη Διεθνής».

Α​​υτό που ζει σήμερα η Ευρώπη μοιάζει με τις μεγάλες κρίσεις της Ιστορίας, που συμβαίνουν κάθε 50-60 χρόνια.

Τις τελευταίες ημέρες υπάρχει, λες, μια συντονισμένη προσπάθεια από στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος να ασκήσουν αυτοκριτική.

Κάποιες στιγμές, μια φευγαλέα κουβέντα ενός ξένου παρατηρητή μπορεί να ρίξει νέο φως πάνω σε δικό μας πρόβλημα, κάτι που δεν βλέπαμε τόσο καθαρά επειδή είμαστε πολύ κοντά του.

Εχουμε επιτέλους συμφωνήσει πως η χώρα χρειάζεται ξένες επενδύσεις, και μάλιστα μεγάλες ξένες επενδύσεις. Χωρίς αυτές δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη.

Οταν στη Σουηδία, μία από τις λιγοστές χώρες που προβάλλονται σαν πρότυπο ευμάρειας αλλά και φιλόξενης ανοιχτοσύνης, οι νεοναζί, επιδιδόμενοι σ’ ένα σαφάρι νέου τύπου, εξορμούν για να λιντσάρουν πρόσφυγες και μετανάστες, κατά προτίμηση ανήλικους Αφρικανούς, η Ευρώπη οφείλει να ξαναστοχαστεί για το πρόσωπό της.

Μ​​ια τέλεια καταιγίδα διαγράφεται στον ορίζοντα, πάνω από την Ευρώπη και την Ελλάδα. 

Η εθνική μας μπουγάδα βρίσκεται και πάλι κρεμασμένη σε κοινή θέα. Και τι δεν βλέπουμε να ανεμίζει: οι «νεοφιλελέ», οι «Αμερικάνοι», η «ελευθερία του λόγου», τα «όρια της τέχνης», η «λογοκρισία», «προβοκατόρικες δυνάμεις» –αυτές καταλαμβάνουν τον περισσότερο χώρο– κ.ο.κ.

Επαρχιωτισμό ανέδιδε η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για το ασφαλιστικό, την περασμένη Τρίτη, στη Βουλή.

Δεν χρειαζόμαστε εξεταστικές επιτροπές, πραγματική αυτογνωσία χρειαζόμαστε. Οι εξεταστικές σπανίως οδηγούν κάπου. Το επίπεδο της έρευνας είναι φτωχό και ανεπαρκές.

Από την ίδια τους την υφή, οι επέτειοι και οι πανηγυρικές εκδηλώσεις δεν είναι το καταλληλότερο έδαφος για να φυτρώσει η αυτοκριτική, σε κάπως σοβαρή μορφή.

Μ​​πορεί κάποιος να κάνει υπεύθυνη αντιπολίτευση σε αυτήν τη χώρα και να εκλεγεί; Κρίσιμο ερώτημα που μένει να απαντηθεί.