ΣΧΟΛΙΟ

Η Εκκλησία είναι ο παλαιότερος «πολιτικός» οργανισμός. Οχι μόνο στην Ελλάδα, παγκοσμίως. Κανένας άλλος θεσμός δεν αντέχει στο πέρασμα όχι των δεκαετιών, αλλά των αιώνων.

Ανασχηματισμός που δεν αλλάζει τον βασικό κορμό της κυβέρνησης και δεν αγγίζει τους υπουργούς που ασχολούνται με τα φλέγοντα ζητήματα της χώρας (πανδημία, ελληνοτουρκικά, οικονομία, ανάπτυξη) δεν μπορεί παρά να είναι ένας περιορισμένος διορθωτικός ανασχηματισμός, ο οποίος κυρίως σηματοδοτεί τη συνέχεια του κυβερνητικού έργου.

Κάθε 40-50 χρόνια βρισκόμαστε αντιμέτωποι με χρονιές-ορόσημα. Το 2020 ήταν μία τέτοια χρονιά. Από πολλές απόψεις. 

Η αρχή του νέου έτους είναι μια αυθαίρετη ημερολογιακή αφετηρία, δεδομένου ότι η ροή του χρόνου είναι συνεχής. Παρά ταύτα, λειτουργεί ως εφαλτήριο για μια πιο αισιόδοξη και δημιουργική θεώρηση του μέλλοντος.

Το πρωτοφανές για τη Δύση το 2020 είναι ότι βρέθηκε ακέφαλη για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη δίνη μιας τόσο μεγάλης κρίσης. Ή, μάλλον, όχι ακέφαλη, αλλά με επικεφαλής έναν ηγέτη που τη δίχαζε αντί να την ενώνει, απελευθερώνοντας ό,τι πιο σκοτεινό.

Αναρωτιέμαι εάν υπάρχει τρόπος να επιβληθεί σιωπητήριο σε υπουργούς, επιδημιολόγους, υφυπουργούς και διάφορους άλλους. Προκαλούν τόση ζημιά!

Πριν από 20 χρόνια έπρεπε να εμβολιάσω τα παιδιά μου –ενός και τριών ετών τότε– στην Ουάσιγκτον όπου ζούσαμε. Η παιδιατρική κλινική ήταν γεμάτη χρώματα και παιχνίδια, που ενθουσίασαν τα μωρά.

Οι New York Times ρώτησαν έγκριτους επιδημιολόγους, εξειδικευμένους επιστημονικούς συντάκτες και ακαδημαϊκούς ποιες είναι οι προβλέψεις τους για το μέλλον («Κ», 17/12).

Πλησιάζει η «ώρα της αλήθειας», η στιγμή που –για άλλους νωρίτερα, για άλλους αργότερα– θα έχουμε την επιλογή να εμβολιαστούμε εναντίον του νέου κορωνοϊού.

Με την υιοθέτηση λύσεως συμβιβαστικής στο θέμα της λειτουργίας των ιερών ναών κατά τις εορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Θεοφανίων, εντέλει απεφεύχθη μια μείζων κρίση στις σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας.

Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να συζητάμε μεταξύ μας. Χωρίς να βριζόμαστε απαραιτήτως, χωρίς αφορισμούς και ακρότητες. Γίνεται; Προφανώς, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ισως και απίθανο.

Οι πολεμικού τόνου τίτλοι, «αντάρτικο μητροπολιτών», «ανταρσία ιερέων» κ.ο.κ., κι από κοντά οι παραλλαγές τού «μολών λαβέ», λ.χ. «εμείς θα λειτουργήσουμε κι ελάτε να μας συλλάβετε», δημιουργούν την εντύπωση ότι βρισκόμαστε σε εποχή απηνούς διωγμού του χριστιανισμού.