ΣΧΟΛΙΟ

Ε​​να απρόσμενο, όσο και ενδιαφέρον debate διεξάγεται αυτές τις μέρες στα καφενεία και τα… σαλόνια με θέμα: «Τι είναι καλύτερο τελικά; Να βγει πρώτος ο Τσίπρας ή ο Μεϊμαράκης;». 

Οσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές και ο χρόνος πυκνώνει, μεγαλώνει ένα αίσθημα αδιεξόδου. Γι’ αυτό και αυξάνεται, από μια, πρώτη, εμπειρική παρατήρηση, ο αριθμός όσων δηλώνουν ότι «δεν θα ψηφίσουν». Αμφιθυμία, κόπωση, ματαιότητα, ματαίωση και ένας διαφορετικός θυμός.

Πριν μάθουμε το όνομά του και ότι μαζί του πνίγηκαν ο πεντάχρονος αδελφός του Γκαλίπ και η Ζαχίμ, η 27χρονη μητέρα τους, ο μικρός Αϊλάν Κούρντι πρόλαβε να γίνει σύμβολο της τραγικής εξόδου των Σύρων και της επικίνδυνης αναζήτησης ασφάλειας στην Ευρώπη.

Η ιδιομορφία των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου είναι ότι στερούνται τυπικού διακυβεύματος – αυτό που κωδικώς αποκαλούμε διακριτά πολιτικά «προγράμματα».

Είναι φανερό πια ότι το μεταναστευτικό – προσφυγικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα, την απειλεί με πολλούς τρόπους, που άλλοι είναι ορατοί ήδη και άλλοι θα εμφανίζονται σταδιακά, καθώς θα φθάνουν σε βαθμό έκρηξης μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Α​​υτή η κρίση δεν θα τελειώσει έτσι εύκολα. 

Επισήμως, πλέον, διανύουμε προεκλογική περίοδο. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δίνουν μικρή διαφορά ανάμεσα στα δύο πρώτα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.) και αυξημένο ποσοστό αναποφάσιστων. 

Οι δηλώσεις που δεν εννοούνται, οι υποσχέσεις που δεν πρόκειται να υλοποιηθούν, οι διακηρύξεις που θα ξεχαστούν, οι υπερβολές και φυσικά οι βολές κατά των αντιπάλων αποτελούν συνηθισμένο φαινόμενο σε προεκλογικές περιόδους, ειδικά στη χώρα που ζούμε. 

Επέρχεται ως φαίνεται η πλήρης αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα «λεφούσι» διαφόρων τάσεων «μαρξιστικών» κατέρρευσε υπό την πίεση των προσαρμογών που επιβάλλει η άσκηση της εξουσίας. 

Είναι εξοργιστικό να εξαρτάται η δουλειά σου και το αν θα την έχεις από ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους. Ακουγα τους παλαιότερους που έλεγαν ότι είναι πολύ βασικό να έχει κολλήσει ένσημα κάποιος προτού αναλάβει μια υπεύθυνη δημόσια θέση. Εχουν δίκιο.

Στη λογική «ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος» επικρατεί αυτές τις μέρες μια τάση «άφεσης αμαρτιών» του Π. Λαφαζάνη και όσων συμπορεύονται ή πρόκειται να συμπορευθούν μαζί του, στο πλαίσιο της ΛΑΕ, που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως… πτώση του ΛΑΟΣ.

Τ​​ο ελληνικό «σύστημα» συμπεριφέρεται συχνά σαν κοπάδι.