ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

«Ο βιαστής και ο βιασμός δεν έχουν πολιτικό χρώμα, δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα. Δεν μας ενδιαφέρει η κομματική ταύτιση», είπε η υπουργός Πολιτισμού. Και έχει δίκιο.

Καταγγέλλουν τον κ. Δημήτρη Λιγνάδη για κακουργηματικές πράξεις. Και μάλιστα από τις ειδεχθέστερες. Δεν τον καταγγέλλουν μόνον για σεξουαλική κακοποίηση.

Το κακό με τον «γνωστό θεατράνθρωπο/σκηνοθέτη/ηθοποιό», ή όπως αλλιώς συνηθίζουν να λένε στα κανάλια, συνίσταται στο γεγονός ότι δεν είναι αριστερός· ή μήπως να πούμε «δεν παρέμεινε», αφού σχεδόν όλη η Ελλάδα πέρασε από εκεί;

Δεν ισχύει πάντοτε το παροιμιώδες «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Και δεν διαθέτει σε όλες τις περιπτώσεις την εξαγνιστική, καθαρτήρια δύναμη που θέλουμε να του αποδίδουμε.

Πότε είχε δίκιο η Λίνα Μενδώνη; Οταν δήλωνε ότι έχουμε κράτος δικαίου που δεν εξουσιοδοτεί την ίδια να διερευνά καταγγελίες ποινικού ενδιαφέροντος εκτός της υπηρεσίας; Ή την Παρασκευή που βγήκε να εκδώσει η ίδια ποινική ετυμηγορία; Πότε είχε δίκιο;

Η κατάθεση νέων μηνύσεων για περιστατικά που δεν έχουν παραγραφεί πυροδοτεί εξελίξεις στο πεδίο των ερευνών για καταγγελίες σεξουαλικής κακοποίησης από ανθρώπους του θεάτρου. Οι εισαγγελικές αρχές οργανώνουν τα επόμενα βήματα της έρευνας σε όλο το φάσμα των καταγγελιών.

«H σημερινή πολιτική ηγεσία δεν γνώριζε, δεν γνώριζα τίποτα για αυτά όλα τα οποία αφορούν την προσωπική ζωή του».

«Δεν νομίζω ότι είμαι ένας επικίνδυνος άνθρωπος», λέει στην «Κ» ο Δημήτρης Λιγνάδης, ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της ελληνικής επικαιρότητας.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι αργά το απόγευμα της Παρασκευής, κατέθεσε μια γυναίκα ως μάρτυρας στον εισαγγελέα της οποίας η κατάθεση θεωρείται σημαντική.

Για «εξαπάτηση» από τον τέως καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη, έκανε λόγο η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, με αφορμή τις καταγγελίες για τον γνωστό σκηνοθέτη.

Διευρύνεται ο κύκλος των θυμάτων που καταγγέλλουν στις δικαστικές αρχές σεξουαλική κακοποίηση από γνωστό πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη, καθώς κατατέθηκε νέα μήνυση στην Εισαγγελία της Αθήνας.

Ηρθε ο καιρός να μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά για μερικά βαθιά και διαχρονικά τραύματα της ελληνικής κοινωνίας: τη βία, τη σεξουαλική κακοποίηση, την αιμομειξία. Δύσκολα και επώδυνα θέματα, με θύματα κυρίως γυναίκες, παιδιά και ομοφυλόφιλους.