ΣΙΚΙΝΟΣ

Οι δύο τουρίστριες διέμεναν σε διαφορετικά ξενοδοχεία του νησιού, αλλά εικάζεται πως συνδέονται μεταξύ τους.

Πώς ήταν οι Κυκλάδες παλιά; Προτού ο τουρισμός γίνει η βασική ασχολία των κατοίκων και οι παραλίες γεμίσουν ομπρελοξαπλώστρες και αυθαίρετες κατασκευές; Σαν τη Σίκινο.

Ονειρικά μονοπάτια, αγνή φύση, καταγάλανα νερά, απόλυτη γαλήνη και ταβέρνες με τοπικές νοστιμιές είναι μερικά από αυτά που κάνουν τα καλοκαίρια του Κώστα Βογιατζή στη Σίκινο μαγικά.

Τόπος μικρός και «χειροποίητος». Λες και οι άνθρωποι ανά τους αιώνες «κέντησαν» υπομονετικά το τοπίο με αμέτρητες αναβαθμίδες στις πλαγιές.

Παρά τον άστατο καιρό, το «Κ» ακολούθησε την πιο πρόσφατη αποστολή της Σύμπλευσης- ενός οργανισμού που στηρίζει με υγειονομικές και πολιτιστικές δράσεις τις μικρές κοινωνίες των νησιών-, καταγράφοντας μια αποκαλυπτική εμπειρία.

Παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, αποδόθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού το αποκατεστημένο μνημείο της Επισκοπής, στη Σίκινο.

Το μνημείο της Σικίνου τιμήθηκε με το βραβείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς Europa Nostra.

Η μία και μοναδική Επισκοπή, κρασί από παλιές ποικιλίες και ατέλειωτες βουτιές.

Ένα γλυκόπικρο διήγημα που εκτυλίσσεται στην Αλοπρόνοια της Σικίνου και μας υπενθυμίζει ότι όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, πάντα υπάρχει η καλοσύνη των ξένων.

Δονούσα, Ανάφη, Σίκινος, Αρκιοί, Τέλενδος, Αγαθονήσι… Στα μικρόνησα του Αιγαίου η «κοινωνική αποστασιοποίηση» παίρνει την πιο γοητευτική της διάσταση.

Υπάρχει ένα σημείο για τον καθένα μας, ένα προσωπικό «σημείο μηδέν»…

Στη Σαντορίνη ή στην Αμοργό; Στην Πάρο ή στη Νάξο; Κάνουμε Ανάσταση με φόντο το μπλε και το λευκό του Αιγαίου.