ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Εχει περάσει ένας αιώνας από τότε που βγήκε στις αίθουσες η ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν «Μια γυναίκα από το Παρίσι». Είναι, φυσικά, μια βωβή ταινία, γυρισμένη σε στούντιο, με δράση που υποτίθεται ότι εκτυλίσσεται στη Γαλλία, με έρωτες, αντιζηλίες και, κυρίως, έξοχο κοινωνικό και αισθητικό κλίμα των αρχών της δεκαετίας του 1920.

Κάθε ομιλητής έβαλε την ψηφίδα του. Αλλος περιέγραψε τη χαρακτηριστική κίνηση των χεριών του, το γεγονός ότι συνήθιζε να φοράει γραβάτα στις πρόβες, ακόμη και με καλοκαιρινό πουκάμισο –«αστική συνήθεια»–, το ασίγαστο πάθος του, το χιούμορ του, την επτανησιακή τρέλα του, που παρέσυρε τους πάντες, τη νεανική φρεσκάδα του έως το τέλος.

Με καταθέσεις ηθοποιών συνεχίστηκε ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου η δίκη του σκηνοθέτη, ο οποίος κατηγορείται για βιασμό σε βάρος της ηθοποιού Eλενας Αθανασοπούλου, τον Ιούλιο του 2010.

Ο σκηνοθέτης μιλάει για την όπερα «Η άνοδος και η πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ» των Μπρεχτ – Βάιλ.

Κάθε διεθνής έκθεση τέχνης είναι σαν τον ανθρώπινο οργανισμό· εξίσου περίπλοκη και απρόβλεπτη. Μια υπαρξιακή αναζήτηση σκοπού και νοήματος για τον κόσμο που ζούμε σήμερα όχι μόνο του επικεφαλής αλλά και όλης της ομάδας και των καλλιτεχνών που συμμετέχουν.

Ο μοναδικός ξένος που διηύθυνε το δημοφιλέστερο θέατρο της Μόσχας, το Θέατρο Βαχτάνγκοφ, αν και Λιθουανός, ύμνησε όσο κανείς τη ρωσική κουλτούρα.

Η ανθολογία κειμένων του Ισπανού σκηνοθέτη φέρνει μια άλλη, λογοτεχνική πλευρά του στην επιφάνεια. Το «Κ» τη διάβασε και κράτησε σημειώσεις.

Ο Πιέρρος Ανδρακάκος μιλά για τις κωμικές σειρές που έχει σκηνοθετήσει, την τηλεόραση, αλλά και τη μεταφορά του βιβλίου του Δημήτρη Σίμου, «Σώσε Με», που προβάλλεται στο Netflix.

Μια εκδήλωση, ένα πηγαίο και φορτισμένο μνημόσυνο, που επιμελήθηκαν ο Περικλής Χούρσογλου και η Εμμυ Παπαβασιλείου.

«Ενας από τους βασικούς προορισμούς του θεάτρου είναι να ανταποκρινόμαστε στις προκλήσεις και να παίρνουμε ρίσκα», έλεγε ο φημισμένος Λιθουανός σκηνοθέτης στην «Κ» το 2016.

Ο σκηνοθέτης μιλάει στην «Κ» για τον «Πάγο που καίει» και την κυριαρχία του ασιατικού κινηματογράφου.

«Οι ρουτίνες μας εξουσιάζονται πια από smartphone και εφαρμογές», λέει στην «Κ» ο Βιμ Βέντερς.