ΣTAΣEIΣ

Την ιδέα πως «οι εξωγήινοι είναι ήδη εδώ» δεν την υποστηρίζουν μόνο τα μαθητούδια του Εριχ φιν Ντένικεν και οι φανατισμένοι της «αντισυμβατικής αρχαιολογίας» ή της «αντισυμβατικής ιστορίας», όσοι τέλος πάντων ανακαλύπτουν υπερδιαστημικό δάκτυλο σε καθετί ανθρώπινο και ανθρωπογενές.

Τα βίαια βιντεοπαιχνίδια κλέβουν τον χρόνο των παιδιών όλου του κόσμου ή, τέλος πάντων, όσων διαθέτουν υπολογιστή, τάμπλετ ή έξυπνο κινητό (αποβλακωτικώς έξυπνο, σύμφωνα με τους τεχνοφοβικότερους, που δυσφορούν όταν βλέπουν τους εννιά στους δέκα διπλανούς τους στο μετρό ή στο καράβι εγκλωβισμένους στον εικονικό μικρόκοσμο και αδιάφορους για ό,τι συμβαίνει γύρω τους). 

Για την ιστορία, όπως τη ζούμε σήμερα, εν θερμώ, στην εφημεριδογραφική και διαδικτυακή διάστασή της, ίσως έχει κάποια σημασία η είδηση ότι «οι σαμαρικοί της Ν.Δ. ενοχλήθηκαν με τον ορισμό της κ. Γιάννας Αγγελοπούλου ως επικεφαλής της Επιτροπής “Ελλάδα 2021”». 

Οι λέξεις μάς βρίσκουν έτοιμες μόλις γεννιόμαστε. Τις κατανοούμε με το αυτί πρώτα, με το μάτι έπειτα, όπου υπάρχει γραφή και ανάγνωση. Κι αν δεν μπούμε στον όμορφο κόπο να αναζητήσουμε την ιστορία κάποιας λέξης, σπάνιας ή τετριμμένης, πορευόμαστε σίγουροι πως είναι όλες τους πανάρχαιες.

Αν ο κ. Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα υιοθετούσε το τέχνασμα Βυζαντινών και Αράβων ηγεμόνων και μεταμφιεζόταν σε ανώνυμο επιβάτη για να γνωρίσει από κοντά το μετρό και να διαπιστώσει ποιοι «λουφάρουν εισιτήριο», θα είχε πλουτίσει τον βίο του με μια αυθεντική κοινωνική εμπειρία, δυσπρόσιτη για την τάξη του, ίσως και δυσνόητη.

Θα ήταν κρίμα και άδικο να χρειαστεί να κλείσει τα 85 ο πενηνταεπτάχρονος μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, όπως ο Θεσσαλονίκης Ανθιμος, για να ανακηρυχθεί επίτιμος πανεπιστημιακός διδάκτωρ. Διπλό το κρίμα και τρίδιπλο το άδικο αν ονομαστεί διδάκτωρ μόνο της Θεολογίας.

Ωστε λοιπόν, αντί των ισοβίων, δεκατρία χρόνια κάθειρξη στον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ούτε καν δεκαπέντε, όσα τα χρόνια που πρόλαβε να ζήσει ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Για να αντιστοιχεί, συμβολικά έστω, ένας χρόνος στη φυλακή σε κάθε χρόνο μιας ζωής που κόπηκε βίαια, την 6η Δεκεμβρίου 2008, στην οδό Τζαβέλλα των Εξαρχείων.

«Εγώ δεν πιστεύω πως ο λαός είναι σοφός», απεφάνθη προ ημερών σε τηλεεμφάνισή του ένας άκρως ναρκισσευόμενος μνηστήρας της ψήφου μας, ο οποίος, εδώ που τα λέμε, για να ελπίζει ότι θα δει φως, θα πρέπει να αληθεύει ο ισχυρισμός του

«Γραφικός» λένε μερικοί για τον άγιο Καλαβρύτων, και συμβουλεύουν «να πάμε παρακάτω». «Είναι απ’ τ’ Αγραφα ο ποιμήν», δίνουν τη δική τους γεωγραφική γνωμάτευση κάποιοι άλλοι, και συμβουλεύουν επίσης «να πάμε παρακάτω», στα σοβαρά.

Αλάνθαστος δεν είναι ούτε κι ο Πάπας, όπως παραδέχτηκε ο Φραγκίσκος. Στη δημοσιογραφία τα λάθη είναι δύο ειδών: αφενός τα εσκεμμένα, αφετέρου όσα προκύπτουν από το άγχος για ταχύτατη ανταπόκριση στα συμβαίνοντα, οπότε η δεύτερη, ψύχραιμη ματιά κρίνεται περιττή. 

Καταναλώνουμε πια τόσον πολύ εικονογραφημένο, κινηματογραφημένο και σκιτσογραφημένο θάνατο κάθε μέρα, και αρχίζουμε να τον καταναλώνουμε από τόσο μικρή ηλικία, τάχα παίζοντας μαζί του σε οθόνες κινητών και υπολογιστών, που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μια επιπλέον φωτογραφία θανάτου είναι όντως συγκλονιστική, γροθιά στο στομάχι ή μαχαίρι στην καρδιά.

Παρότι έπειτα από κάθε ντιμπέιτ τα ερωτήματά μας ήταν πιο πολλά απ’ όσα πριν το δούμε, και το βλέπαμε και το συζητούσαμε περισσότεροι απ’ όσους βλέπουμε συνεντεύξεις αρχηγών ή μπαλκονάτες αγορεύσεις.