ΣTAΣEIΣ

Πολλά παραμένουν θολά και συγκεχυμένα. Για να εξιχνιαστεί ο θάνατος του ομογενούς Κωνσταντίνου Κατσίφα, από σφαίρες Αλβανών αστυνομικών στο μειονοτικό χωριό Βουλιαράτες, πρέπει οι δύο πλευρές, Ελληνες και Αλβανοί, να ανακαλύψουν κάτι που ουδέποτε περίσσευε στις σχέσεις τους, χρονίως παγιδευμένες από τα στερεότυπα: την εμπιστοσύνη. 

Είναι ένα ερώτημα που κάθε Οκτώβριο, με την απελευθέρωση της Αθήνας καταρχάς κι ύστερα με την κήρυξη του πολέμου, γίνεται καρφί στο μυαλό: Βλέπουν άραγε οι Γερμανοί, όλων των μεταπολεμικών γενεών, ταινίες με θέμα τις αγριότητες των προγόνων τους στα στρατόπεδα εξόντωσης, εναντίον Εβραίων, Τσιγγάνων, ομοφυλοφίλων, αναπήρων, πολιτικών κρατουμένων και αντιστασιακών; 

«​​Ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Εκ του κατά Ματθαίον. Με το πρόσωπό του πάνω στο χώμα της Γεθσημανή, υιός Ανθρώπου τη στιγμή αυτή, όχι υιός Θεού και Θεός, ο Ιησούς προσεύχεται στον πατέρα του. 

Επί ΠΑΣΟΚ, οι της Ν.Δ., και ειδικά ο μετά το 1984 πρόεδρός της, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, διαβεβαίωναν ότι θα διαλύσουν τη «17 Νοέμβρη» αμέσως μόλις αναλάβουν ξανά την εξουσία.

Την όρεξη για τα πρωτεία την έχουμε από παλιά. Ανήκει κι αυτή στα πατροπαράδοτα. Αντί να την περιορίζουμε όμως σε ό,τι καλό, την επεκτείνουμε και σε ό,τι ανάξιο. 

Και  να μην το θυμόμασταν  το προεκλογικό σποτάκι του κ. Πάνου Καμμένου, μας το θύμισε ο ίδιος στις 21 Αυγούστου. Θέλοντας τότε «να γιορτάσει την έξοδο από τα μνημόνια», δηλαδή να πιστώσει αποκλειστικά στον προσωπικό του λογαριασμό οτιδήποτε θετικό, ανάρτησε στο Facebook το φιλμάκι του 2015.

Δεν φταίνε σε τίποτε ο Αντισθένης, ο Διογένης και οι άλλοι Κυνικοί που εμείς, για να συνεννογιόμαστε, δίνουμε στον όρο «κυνισμός» ένα νόημα που αδικεί κατάφωρα την αρχαία φιλοσοφική σχολή: το νόημα της ωμότητας και της ανάλγητης ιδιοτέλειας. 

Φεβρουάριο του 1911 ο Λορέντζος Μαβίλης αντικρούει στη Βουλή τους ισχυρισμούς των καθαρευουσιάνων βουλευτών, που επέμεναν να κατοχυρωθεί συνταγματικά η καθαρεύουσα ως επίσημη γλώσσα και να απαγορευτεί η μετάφραση των Ευαγγελίων.

Κα​​ι όταν αστειευόμαστε, σοβαρά μιλάμε. Δεν χρειάζεται να έχουμε σπουδάσει φροϋδισμό για να το ξέρουμε. Συχνά μάλιστα το αστείο είναι η στρατηγική μας να πούμε υπό δήθεν αθώα και χαριτωμένη μορφή όσα πιστεύουμε κατά βάθος.

«​​​Το 2040 είναι σήμερα, το πολύ αύριο. Και το 2030 είναι χθες»: Μοιάζει μ’ αυτά τα καταστροφολογικά κλισέ που υπερπαράγουν οι πολιτικοί και υπερκαταναλώνουμε οι δημοσιογράφοι. Δεν είναι όμως. Είναι σε αδρές γραμμές το συμπέρασμα της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή, που προέκυψε μετά την επισκόπηση 6.000 επιστημονικών μελετών.

Τα κόμματα αλλάζουν. Τα κινεί το ένστικτο της επιβίωσης. Αλλάζουν αρχηγό, σύμβολο, όνομα, ύμνο, συνθήματα, χρώματα στο λάβαρό τους, ιδεολογία, ενίοτε και ΑΦΜ. Μεγαλώνουν, φθείρονται, γερνάνε. 

Το πρώτο μίνι κύμα διαφημίσεων με πρωταγωνιστή κάποιον γόη με ενδυματολογικό, τριχολογικό και λεξιλογικό στυλ άλλων δεκαετιών προπαγάνδιζε τις αρετές ενός πενταψήφιου αριθμού τηλεφωνικών πληροφοριών, ποντάροντας στο αρχαίο δόγμα «οι γυναίκες είναι όλες ίδιες, χαζές».