ΣTAΣEIΣ

Ο χαρακτηρισμός «μεμονωμένα περιστατικά» είναι μια καλούτσικη φόρμουλα για να βάζουμε στον ύπνο τις ευθύνες μας και να μεταθέτουμε τους αναγκαίους σχεδιασμούς στο αύριο και το μεθαύριο.

Φυλλομετρούσα εφημερίδες και ίσως από ζήλια, η τηλεόραση εξαπέλυσε το αιχμηρό θραύσμα της: «Παρά τα μέτρα στο Παρίσι, που ήταν αρκετά δρακόντεια, δεν έλειψαν τα επεισόδια στους εορτασμούς για το τρόπαιο του Μουντιάλ».

Είναι οι δύο ισχυρότεροι άνθρωποι του κόσμου. Μοιράζονται τον τίτλο και την αίγλη του υπερδύναμου. Και μολαταύτα φαίνεται ότι τους ταλαιπωρεί ένα σοβαρό αίσθημα ανασφάλειας, που ξεπερνάει την ιαματική ικανότητα των ψυχολόγων και των «πνευματικών» (ορθόδοξων ή ευαγγελιστών) που τους περιβάλλουν.

Στο νεοελληνικό φαντασιακό ο Μόσκοβος κατέχει ξεχωριστή θέση από τις αρχές του 18ου αιώνα και τον Μεγάλο Πέτρο, όποιο κι αν είναι το καθεστώς της Ρωσίας, η οποία άλλωστε λειτουργεί πάντα ως αυτοκρατορία, τσαρική, σοβιετική ή μετασοβιετική.

Εντάξει, άριστοι δεν είμαστε ούτε σ’ αυτό το πεδίο, αλλά και η δεύτερη θέση την έχει τη λάμψη της. Δεν είναι και λίγο να σε τιμά ο πρώτος του σχετικού αθλήματος με αφειδώλευτους επαίνους. 

Μαγκάκια, μάγκες ή ψευτόμαγκες πάντα θα υπάρχουν. Σε κάθε σχολείο, σε κάθε πολυκατοικία, γειτονιά, στρατιωτική μονάδα, παντού όπου το κοινοτικό πνεύμα μετράει τις ήττες του που μετρημό δεν έχουν, και η εγωπάθεια πανηγυρίζει αναιδέστατη. 

Σε όλο τον κόσμο, σε χώρες οπισθοδρομικές αλλά και προηγμένες, όπου υποτίθεται ότι ο νόμος προστατεύει τα δικαιώματα των γυναικών, πολύ λίγες βιασθείσες παίρνουν την απόφαση να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη. 

Αν η μάντρα, ο πέτρινος περίβολος, συμβολίζει την ιδιοκτησία, η Μάνδρα της Αττικής είναι ένα από τα πιο καθαρά και εύγλωττα διπλά σύμβολα: Συμβολίζει την ανεπάρκεια και την ψηφοθηρική εθελοτυφλία της πολιτείας και ταυτόχρονα την αντικοινωνική κουτοπονηριά και φιλαυτία της ίδιας της κοινωνίας, ενός μέρους της έστω, που μόνο ο διάχυτος λαϊκισμός θα το υπολόγιζε μικρό και ασήμαντο. 

Την ελευθερία μας τη χρωστάμε και σ’ έναν φράχτη: στο τείχος του Μεσολογγίου, που ο Ιμπραήμ το αποκαλούσε περιφρονητικά «φράχτη». «Ιντζινιέρης του φράχτη» ήταν ο Χίος μηχανικός Μιχαήλ Κοκκίνης.

Ο​​ποια κι αν είναι η εξέλιξη του Μουντιάλ της Ρωσίας, την ευδιάκριτη θέση του στην ιστορία του ποδοσφαίρου την έχει καπαρώσει.

Κ​​οινότοπα τα ερωτήματα, είτε μπαίνει στον κόπο κανείς να τα απευθύνει είτε, βαρύθυμος, τα αφήνει στον χώρο των ου φωνητών.

Σ​​τρογγυλή θεά τη λέμε την μπάλα. Για να τη δοξάσουμε. Να δείξουμε πόσο μεγάλη είναι η σαγήνη της, που της επιτρέπει να περνάει πάνω από σύνορα, έθνη και λαούς, ηλικίες και φύλα, βαλάντια και πολιτικές πεποιθήσεις.