ΣTAΣEIΣ

Πανάρχαιη συνήθεια, οικουμενικής εξάπλωσης, επέβαλλε την αιματηρή θυσία επί εγκαινίων, αρκετά συχνά δε και τη θυσία ανθρώπου. 

Ακόμα κι αν ο Κώστας Βουτσάς πείστηκε από τους νομικούς συμβούλους του να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη από την ιστορικό και πρώην βουλευτή Μαρία Ρεπούση…

Παγκόσμια Ημέρα της Ελευθερίας του Τύπου η χθεσινή, βρήκε τις διεθνείς οργανώσεις να μετρούν πόσοι δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν το 2017. 

Και εκκλησία να ’κλεβες, δεν θα ’ταν βαρύτερη η αμαρτία σου. Αν απλώσεις χέρι στο παγκάρι, σημαίνει ότι ο φόβος του Θεού δεν σου λέει πολλά, πράγμα που ισχύει ακόμα και για όσους «θεοφοβούμενους» κάνουν ακόμα πιο μακριούς σταυρούς μόλις πάρουν είδηση ότι τους γράφει η κάμερα. 

«​​Μένουμε Ευρώπη»; Μα και βέβαια μένουμε Ευρώπη. Τμήμα της είμαστε. Και όχι κάποιο τυχαίο, λ.χ. το δεξί πόδι, αλλά ο κορμός, η καρδιά και το μυαλό της.

​Τι σημαίνει άραγε στη γλώσσα της πολιτικής, στη γλώσσα της πραγματικότητας μάλλον, η πληροφορία ότι «η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ δυσαρεστήθηκαν από τη στάση της Αστυνομίας στη Λέσβο»; 

Εχει γίνει φανερό από καιρό πως η Λέσβος είναι κάρφος στον ακροδεξιό οφθαλμό, τοπικό και πανελλαδικό.

Τα ’χουν τα δωράκια τους οι γιορτινές ημέρες, σαν τις πασχαλινές που πέρασαν. Και τι δωράκια. Μαργαριτάρια. Ορθογραφικά, συντακτικά, μεταφραστικά. Το πνεύμα των ημερών βέβαια σε πείθει εύκολα να δώσεις τόπο στην οργή. 

Τεράστιες μηχανικές χελώνες σαρώνουν τον πλανήτη. Αποστολή τους να καταβροχθίσουν τα πλαστικά που έχουν κατακαλύψει την επιφάνειά του, απειλώντας με εξαφάνιση κάθε είδους ζωή. Στον πλανήτη Γη συνέβη αυτό, στην επικράτεια της επιστημονικής φαντασίας.

Η βαλίτσα που έχει γραμμένο πάνω της το σύνθημα για τη Βουλή που «πρέπει να καεί, να καεί» έχει κάνει ήδη μεγάλο ταξίδι. Οι βιαστικοί ή οι πονηροί της πολιτικής και της δημοσιογραφίας χρεώνουν το σύνθημα αποκλειστικά στους «Αγανακτισμένους» του 2011, επί Γ. Α. Παπανδρέου. 

Η σπουδή του Ντόναλντ Τραμπ να ενσωματώσει στο τιτίβισμά του το συνηθισμένο επί στρατιωτικών επιτυχιών κλισέ «Αποστολή εξετελέσθη», πριν κατακάτσει ο κουρνιαχτός των πυραύλων, είναι ευεξήγητη: περισσότερο ήθελε να πείσει τον εαυτό του για τη στραταρχική του ικανότητα, εφάμιλλη της πνευματικής ωριμότητας που συνέταξε το αμέσως προηγούμενο τουίτ, περί «ωραίων και έξυπνων πυραύλων», παρά να ενημερώσει το αμερικανικό κοινό, άρα και το οικουμενικό, για την πορεία της επίθεσης. 

Οσοι φωνασκούν υπέρ πολέμου, δικοί μας ή ξένοι, θα ’πρεπε να μάθουν κάποτε να μετρούν την αξία της ανθρώπινης ζωής με τα σταθμά που της αξίζουν. Δεν φαίνεται πάντως πιθανό.