ΣTAΣEIΣ

Ενας Θεός ξέρει γιατί ορίστηκε υφυπουργός Παιδείας ο κ. Κώστας Ζουράρις, ιδιοκτήτης και αυτός προσωπικού κόμματος, της «Πυρίκαυστης Ελλάδας», το όνομα του οποίου τον οδήγησε φαίνεται στη συντροφία του κ. Καμμένου.

Υπάρχει λοιπόν ανάμεσά μας ένα ευτυχές και αξιοζήλευτο 8% του ελληνικού πληθυσμού, που λέει ότι δεν το προβλημάτισε η κρίση που μας βασανίζει χρόνια.

Για να προλαβαίνουν οι πολιτικοί μας το ενδεχόμενο παρερμηνειών που θα τους αδικούν, φρόνιμο θα ήταν να ζυγίζουν τρεις και τέσσερις φορές τα λόγια τους πριν τα ελευθερώσουν. Λίγοι το συνηθίζουν.

Υπάρχουν πολιτικοί, διάσπαρτοι στον κομματικό χάρτη, που μες στη θηριώδη λιμοδοξία τους είναι απολύτως σίγουροι όχι μόνο ότι το τυχόν αξίωμά τους είναι αγροτεμάχιό τους όπου μπορούν να δράσουν όπως θέλουν, αλλά και ότι τους το χρωστούσε η Μοίρα, η Ιστορία, η Πατρίδα.

Η είδηση δημοσιεύεται σε πολλές και κατά τεκμήριο σοβαρές ιστοσελίδες, κι ωστόσο διατηρεί γνωρίσματα τρολιάς: Δύο παλικάρια της ΕΛ.ΑΣ. κατάφεραν να βιοπορίζονται σχεδόν επί ένα τέταρτο του αιώνα, τουλάχιστον για τον μισό εργασιακό τους βίο δηλαδή, φρουρώντας τη Μελίνα Μερκούρη, παρότι είχε ήδη αποχωρήσει από τον κόσμο τούτο.

Υπάρχουν άραγε «έξυπνοι φράχτες»; Δύσκολο να το πει κανείς. Οι Ούγγροι πάντως το τόλμησαν. Βάφτισαν «έξυπνο» τον καινούργιο φράχτη που υψώνουν στα σύνορα της χώρας τους με τη Σερβία.

Οπως λέει στον Βίο του Περικλή ο Πλούταρχος αναφερόμενος στον Θεόφραστο, ο Λέσβιος φιλόσοφος καταπιάστηκε «εν τοις Ηθικοίς» του με το ερώτημα αν ο χαρακτήρας του ανθρώπου υπακούει στις αλλαγές της τύχης («ει προς τας τύχας τρέπεται τα ήθη»).

Η υποδοχή της σκιώδους κυβέρνησης που ανακοίνωσε προ ημερών ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης υπήρξε επίσης σκιώδης.

Κανέναν ιδιοκτήτη δεν είχε τον Νοέμβριο του 1973 το Πολυτεχνείο και η εξέγερσή του. Κανέναν αποκλειστικό διαχειριστή και κανέναν αποκλειστικό ερμηνευτή της σημασίας του.

Αν έλεγε ο Τζορτζ Μπους ο Β΄, για παράδειγμα, ή ο Βλαντιμίρ Πούτιν ότι το παιδικό του όνειρο ήταν ν’ ανέβει προσκυνητής στην Ακρόπολη, οι πιθανότητες να τον πιστέψουμε δεν θα ήταν πολλές.

​«Γαλάζια Στρατιά» ήταν ο Δούρειος Ιππος των χρυσαυγιτών για την άλωση των γηπέδων, αρκετά πριν η οργάνωσή τους επιβραβευτεί από τους ψηφοφόρους μ’ ένα γερό ποσοστό.

Εντάξει. Την έλεγαν και σφαίρα την μπάλα παλιά. Το μολογούν και τα ονόματα των αθλημάτων, ποδόσφαιρο, καλαθοσφαίριση κτλ. Δεν ήταν όμως γλωσσικώς μοιραίο να φτάσουμε στην ανάθεση των υποθέσεων της μπάλας σε μια υπηρεσία ειδικευμένη σε υποθέσεις με κανονικές σφαίρες, των όπλων.