ΣTAΣEIΣ

Πρωθυπουργοκεντρικό είναι το πολιτικό μας σύστημα. Και αρχηγοκεντρικό στα όρια της προσωπολατρίας το κομματικό, ακόμα κι αν τον αρχηγό δεν τον λένε πρόεδρο αλλά σύντροφο γραμματέα ή επικεφαλής.

Στην ταινία «Ιστορίες του Μπρονξ», την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Ρόμπερτ ντε Νίρο, το 1993, ο κινηματογραφικός γιος του, ο πιτσιρίκος Καλόγκερο/Σι, γίνεται μάρτυρας φόνου.

Κι όταν είδαν, λοιπόν, την τελευταία στιγμή στο υπουργείο Οικονομικών και Φόρων ότι έτσι όπως υπολογιζόταν ο (καταργημένος μολαταύτα) ΕΝΦΙΑ, πολλοί αγρότες και κτηνοτρόφοι θα υποχρεώνονταν να πληρώσουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ή και τρία ή τέσσερα εκατομμύρια, σκέφτηκαν σοφά και έπραξαν υπεύθυνα…

Κι ύστερα σου λέει, πνιγηρή γραφειοκρατία, που απαιτεί πενήντα πιστοποιητικά και ισάριθμα παράβολα για να σου επιτρέψει ν’ ανοίξεις μια δουλίτσα, να πολεμήσεις για τον επιούσιο.

Και να λοιπόν που βρισκόμαστε άλλη μια φορά παγιδευμένοι στο ίδιο ερώτημα: Αγιάζει άραγε ο σκοπός τα μέσα;

Ελάχιστο ενδιαφέρον έχει η πατρότητα του όρου «Νέα Μεταπολίτευση», για την οποία ερίζουν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Για την επιλογή του αλλοπρόσαλλου κ. Μπόρις Τζόνσον ως υπουργού Εξωτερικών έσπευσαν να ζητήσουν συγγνώμη από τον πλανήτη Γη οι Αγγλοι.

Με την αίσθηση της συντριπτικής ήττας παρακολουθήσαμε, σχεδόν σε απευθείας σύνδεση, το τρίτο μακελειό στη Γαλλία μέσα σε ενάμιση χρόνο, στη Νίκαια αυτή τη φορά.

Οσοι παρακολουθούν αγώνες αυτοκινήτων ή αεροπορικές επιδείξεις, ξέρουν πως οι πιθανότητες να γίνουν θεατές θανάτου δεν είναι λίγες. Αν πηγαίνουν κ α ι γι’ αυτό, κυρίως γι’ αυτό, το ξέρει μόνο η ψυχή τους κι ο θεός της.

Πέρυσι τον Μάρτιο είχαν την τιμητική τους οι ταπεινές παντόφλες του αγιοποιηθέντος Παϊσίου του Αγιορείτη. Πλαστικές, χρώματος καφέ.

Γεώργησε με πάθος και γνώση την ελληνική γλώσσα επί πολλές δεκαετίες ο Δ.Ν. Μαρωνίτης. Και σμίλεψε έναν τρόπο γραφής απολύτως δικό του, με αυστηρά ελεγμένη τη συναισθηματική του θέρμη, πυκνό σε σκέψεις αλλά χωρίς φτιασίδια, ευθύ και απερίστροφο.

Δεν θα δυσκολευόταν κάποιος υπομονετικός να γράψει την ανάποδη ιστορία κάθε χώρας, και της ανθρωπότητας συνολικά, με κεφάλαια-κρίκους στην αφήγησή του τα τερατώδη ψέματα που έχουν ειπωθεί και όχι τις τεκμηριωμένες αλήθειες.