ΣTAΣEIΣ

Μετά τους «Επτά επί Θήβας» οι «Επτά επί Κέντρον» ή μάλλον «επί Κεντροαριστεράν»; Αν πιστέψουμε τις διαρροές και τα ρεπορτάζ που τις καταγράφουν, στον αριθμό εφτά, γνωστό από παλιά για τις μαγικές του ιδιότητες, έχουν φτάσει ήδη οι υποψηφιότητες για την ηγεσία ενός πολιτικού σχηματισμού που ακόμη δεν τον είδαμε, αρχηγό ψάχνουμε να του βρούμε.

​Το βλέμμα του στη μικρή οθόνη φαινόταν πιο κενό κι απ’ το κενό. Η ομάδα του, μέγα φαβορί, έχανε 2-1 από τους ταπεινούς Βίκινγκς της Ισλανδίας, οι οποίοι, μετά το δικό μας «πειρατικό» του 2004, που κούρσεψε την Πορτογαλία, διεκδικούν μερίδιο στην αδόκητη δόξα κυβερνώντας το φαλαινοθηρικό τους.

Ισως υπάρχουν μακάριες χώρες κάπου στον πλανήτη που η θεά Τύχη τις ευλόγησε να διαθέτουν «ουδέτερο πολιτικό χρόνο» εν αφθονία.

Είναι μία από τις συνήθειές μας να ελεεινολογούμε την Ελλάδα και να δοξολογούμε τον δεύτερο όρο συγκρίσεως, την (υπόλοιπη) Ευρώπη, που την παρουσιάζουμε σαν άπιαστο όνειρο για τα δικά μας ανατολίτικα ή βαλκανικά φτερά. Καλό είναι να βρισκόμαστε σε κριτική ετοιμότητα (κι ακόμα καλύτερα σε αυτοκριτική).

«Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων» η 20ή Ιουνίου; Λαμπρά. Γεμάτη επώνυμες «Ημέρες» θεσμοθετημένης υποκρισίας κάθε χρονιά. Γιατί να μην υπάρχει και μία αφιερωμένη στους πρόσφυγες, έστω κι αν πάμπολλες χώρες στον κόσμο τούς στερούν το ίδιο το δικαίωμα στην επιβίωση ή, έστω, το φαλκιδεύουν αγρίως.

Δεν χρειάζεται να βυθιστούμε στα λεξικά για να καταλάβουμε ότι αρκετοί από τους όρους που εξαπολύονται σε κάθε διαμάχη δίκην αναθέματος ή συντριπτικού επιχειρήματος, χρησιμοποιούνται χωρίς να έχει σχέση το περίβλημά τους με το πραγματικό τους βάρος.

​Ωστε λοιπόν λοιπόν προτάθηκαν πέντε υπουργεία στον κ. Βασίλη Λεβέντη για να γίνει Καμμένος στη θέση του Καμμένου.

​«Στην αναβροχιά, καλό και το χαλάζι». Μ’ αυτόν τον παλιό, έμπειρο λόγο στο μυαλό φτάσαμε να χαιρόμαστε και να καμαρώνουμε επειδή, απροσδοκήτως, στους τελικούς του μπάσκετ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ βρήκαν το μισό τους νόημα μερικά απ’ όσα θεωρούμε αυτονόητα.

Κρεμασμένος στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς και στο διαδικτυακό περίπτερο, ο πρωτοσέλιδος γιγαντότιλος είναι κατασκευασμένος με τα ξύλινα γράμματα που παράγει το ακοίμητο ξυλουργείο ηθικού πανικού και εθνικής φρικίασης: «Μίσος για “των Ελλήνων τα ιερά”».

Σε ποιον ανήκουν άραγε τα δημόσια έργα; Οι δρόμοι, οι γέφυρες, οι αγωγοί φυσικού αερίου, τα σχολεία; Εχουν πατρότητα; Ιδιοκτήτη; Η προφανής απάντηση, αυτή που θα παρέπεμπε στο έτυμον της λέξης «δημόσια», θα υποστήριζε ότι τα δημόσια έργα ανήκουν στον δήμο.

Η ταραχή που προκάλεσε στους επιγόνους η πρόθεση του Ιδρύματος της Βουλής να διοργανώσει τον Ιούνιο εκδηλώσεις προς τιμήν του γενάρχη του ΠΑΣΟΚ, στα 20 χρόνια από τον θάνατό του, έδειξαν ότι ακόμα υπάρχουν πολλοί που διεκδικούν τον τίτλο του αυθεντικότερου εκπροσώπου και συνεχιστή του.

«​Αν υπάρχει μια χώρα που δικαιούται να πάρει χρήματα, λόγω του αριθμού προσφύγων και μεταναστών που φιλοξενεί, είναι η Ελλάδα». Η δήλωση είναι επίσημη, από τα χείλη πρωθυπουργού.