ΣTAΣEIΣ

Μια ανάσα από τη Μεγάλη Εβδομάδα, και ενώ βρισκόμαστε στην κρισιμότερη καμπή της πανδημίας, δύο σοβαρά ερωτήματα, για τις μάσκες και τον εκκλησιασμό, παραμένουν άλυτοι κόμποι. 

Μία από τις πιο επικίνδυνες, μαζικότερες και ανθεκτικότερες στον χρόνο εκδοχές του λαϊκισμού είναι ο θρησκολαϊκισμός. Ακόμα κι αν δεν προσλαμβάνει πολεμική μορφή, οπότε και αποθηριώνεται, παραμένει δηλητήριο. 

Στο σπίτι του ο καθένας, με μειωμένες μέχρι μηδενισμού τις εξόδους στον ακινητοποιημένο κόσμο, ζούμε με επίσης αφόρητα και απότομα μειωμένες τις πηγές απ’ όπου μέχρι χθες αντλούσαμε εικόνες, πληροφορίες, συγκινήσεις και ερεθίσματα.

Ας το ξαναπούμε: Πάμε καλά, έστω κι αν η καλοσύνη αυτή έχει και πολύ μαύρο πάνω της. Γιατί δεν παύει να είναι μακάβριος ο ήχος των δύο λέξεων, «πάμε καλά», όταν τις λέμε ενόσω συνεχίζουμε να μετράμε νεκρούς και διασωληνωμένους.

Είναι που είναι μείον τα κρούσματα στη χώρα, λόγω της στρατηγικής των περιορισμένων τεστ και της συνειδητής υποκαταγραφής τους, ας μην εμφανίζονται στις επίσημες ανακοινώσεις και στα ρεπορτάζ και ως «συν και συν και συν». Το είδαμε όμως και αυτό. 

Από τη μια σκοτεινή μέρα στην επόμενη, μειώνονται δραματικά οι βεβαιότητες, διεθνώς, και πληθαίνουν τα ερωτήματα. 

Δεν χωράει αμφισβήτηση: Η λέξη που παίρνει εκδίκηση τώρα με την κορωνοκρίση είναι ο «συνωστισμός». Ενώ μέχρι χθες κρινόταν απαράδεκτη και εξαπολυόταν αποκλειστικά για να ελεεινολογηθούν οι «εθνομηδενιστές», που τη χρησιμοποίησαν για να περιγράψουν τη φυγή των προς σφαγήν Ελλήνων της Σμύρνης, εσχάτως χρησιμοποιείται μέχρι κορεσμού.

Αντί, λοιπόν, ενός νέου ευρωομολόγου, με τον μάλλον ατυχή τίτλο «κορωνο-ομόλογο», βρεθήκαμε ξανά αντιμέτωποι με τα γνωστά τεράστια ευρωχάσματα. Οχι έξω από αυτά, σαν ασφαλείς παρατηρητές τους, αλλά μέσα τους, θύματά τους. 

Και πριν πεθάνει, σίγουρα τον είχαμε σκεφτεί αρκετοί τούτες τις ζόρικες μέρες τον Αλμπέρ Ουντερζό, τον έναν από τους δύο πατέρες του Αστερίξ, του Οβελίξ και της υπόλοιπης τερπνής παρέας. 

Εύλογη και υποχρεωτική η απόφαση περιορισμού των μετακινήσεων. Για ένα μέτρο όμως όχι απλώς έκτακτο αλλά «έσχατο», όπως αρμοδίως χαρακτηρίστηκε, ενδεχομένως χρειαζόταν μια κίνηση θεσμικά ισχυρότερη από την τηλεφωνική επαφή του πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των κομμάτων και από το τηλεοπτικό διάγγελμά του. 

«Ονειρεύεστε μια κοινωνία με τα ΜΑΤ στις εκκλησίες;» ρωτούσε προ εβδομάδος ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης τους δημοσιογράφους κάποιου καναλιού. Συνηθισμένη η αγενής επιθετικότητά του, συνηθισμένη και η τάση του ν’ αλλάζει θέμα όταν αδυνατεί να απαντήσει λογικοφανώς στην ερώτηση που του τίθεται. 

Μέγας τελετάρχης πλέον του ατομικού και του συλλογικού βίου ο κορωνοϊός, ο φόβος δηλαδή, εγκαθιδρύει βιαίως νέα, άχαρα πρότυπα στην καθημερινότητα αλλά και στα τελετουργικά της επισημότητας. Παγκοσμίως.