ΣTAΣEIΣ

Πώς αλλάζει η ιστορία ενός τόπου; Με πόλεμο βέβαια. Ή με επανάσταση. Ακόμα και με μια σαρωτική εκλογική νίκη, με την προϋπόθεση ότι οι πολίτες δεν προβαίνουν σε ανάθεση έργου για να ραθυμήσουν, αφήνοντας τους εκπροσώπους τους να εκπροσωπούν όλο και περισσότερο τον εαυτό τους και τη φατρία τους.

​Σε όλες τις εκλογές, όσο βρισκόμαστε στον καταθλιπτικό αστερισμό των μνημονίων, τα πατροπαράδοτα εθνικά θέματα δεν αποτέλεσαν τμήμα της κομματικής αντιπαράθεσης.

Εχουν την αξία τους οι εξισώσεις, ακόμη και την ομορφιά τους – τουλάχιστον για τους μαθηματικούς, ικανούς να την ανακαλύπτουν. Δεν μας επιτρέπεται πάντως να τις μετακινούμε από τα φυσικομαθηματικά στο κοινωνικό πεδίο ή στο πεδίο των συμπεριφορών και της ηθικής.

Δυστυχώς για μας τους φιλοπερίεργους, σπανίζουν τα περιστατικά των ανοιχτών μικροφώνων. Τα περιστατικά της αθέλητης αλήθειας.

​Μπορεί η ουδέτερη επιστήμη να μη συγκαταλέγεται στην κατηγορία των μυθικών πλασμάτων, όπως ο μονόκερος ή ο Πήγασος, εντούτοις ανήκει στη σφαίρα του ευκταίου παρά του όντως υπάρχοντος.

Τα λόγια τους δεν θα τα καταλάβω, όσες φορές κι αν δω το φιλμάκι. Δεν ξεχωρίζω καν αν είναι τούρκικα ή κουρδικά. Μα δεν χρειάζεται πάντα να κατέχεις τι σημαίνουν οι λέξεις για να κατανοήσεις.

Αν πίστευε πράγματι ο πρωθυπουργός ότι τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του θα τις υπερψήφιζαν οι δυνάμεις του δημοψηφισματικού «Ναι» (οι ευρωπαϊκές όπως χαίρονται να καυχώνται), ανταποκρινόμενες στο προσκλητήριό του, θα μπαίναμε σε σκέψεις για τη μνήμη και την κρίση του.

Κοινοτοπία; Δοξασία; Αστικός μύθος; Κλισέ; Οποιο όνομα κι αν της δώσουμε, γεγονός παραμένει πως η μαζική πίστη για τη μετριότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ιδιαίτερα του κοινοβουλευτικού, μοιάζει ακράδαντη.

Σαν πόσα να ’ναι, τελικά, τα πειραγμένα πετρελαιοκίνητα της Φολκσβάγκεν που κυκλοφορούν στις ΗΠΑ, με ενσωματωμένο λογισμικό χειραγώγησης για να ξεγελούν τους ελέγχους;

Αν κρίνουμε από την ομιλία του στους βουλευτές του κόμματός του, ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης ή δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να κατανοήσει γιατί το Ποτάμι, αντί να δρέψει το 10%, έχασε το 1/3 της δύναμής του.

Δέκα μέρες μετά την πρώτη συνεδρίαση του νέου υπουργικού συμβουλίου, αρκετοί δεν έχουν αποκωδικοποιήσει ακόμα τον αφορισμό με τον οποίο ο πρωθυπουργός νουθέτησε τους υφισταμένους του: «Τα υπουργεία δεν σας ανήκουν. Ανήκουν στον ελληνικό λαό».

Μπορεί και να καμάρωνε για τη μαγκιά του ο καλός συμπατριώτης μας που μπήκε με τους πάμπολλους υπόλοιπους στην ουρά, για να περάσει από ΚΤΕΟ ένα αυτοκίνητο είκοσι ετών, όχι πάντως το μοναδικό υπερήλικο.