ΣTAΣEIΣ

Τρία ήταν αυτήν τη φορά τα κόμματα που πολιτεύτηκαν με την προσδοκία ότι θα εκτοπίσουν από την τρίτη θέση τη θρονιασμένη Χ.Α.

Δεν είναι λίγα, κάθε άλλο, όσα οφείλει να προσέξει ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα του κυβερνητική θητεία, που δεν έχει πια τα γνωρίσματα της αμήχανης μαθητείας στα της εξουσίας.

Αν αληθεύει το δόγμα ότι «σ’ αυτόν τον κόσμο τον κακό, τίποτε δεν γίνεται με τις εκλογές», τότε τίποτε δεν δικαιώνει τη συμμετοχή των πολιτών στις εκλογές (αλλά και στον καθημερινό αγώνα), ούτε και των κομμάτων.

Περιμένοντας τη Γερμανία να κατασταλάξει, να συμπεράνει ποια είναι τα συμφέροντά της στο προσφυγικό κι έπειτα να τα επιβάλει στους υπόλοιπους, η Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει διχασμένη.

Για να πιάσουμε απ’ την αρχή το νήμα του βαρύτατου 2015, με τις απανωτές ανατροπές και τις μεταλλάξεις του, μπορούμε να θεωρήσουμε βέβαιο το εξής: Την Πρωτοχρονιά, ούτε οι στενότεροι φίλοι τους δεν θα είχαν την ευγενή καλοσύνη να ευχηθούν «Αντε και πρόεδρος φέτος» στον κ. Μεϊμαράκη, στην κ. Γεννηματά και στον κ. Λαφαζάνη· τέτοιες ευχές, όσο κολακευτικές, θα μετρούσαν σαν σαρκασμός.

Να γκρινιάξουμε για το ντιμπέιτ; Μα ακόμα και την ξινή γλύκα μιας γκρίνιας που θα μπορούσαμε να τη θεωρήσουμε ακόμα και έθιμο, και μάλιστα (αυτο)λαϊκιστικό, μας τη στέρησαν οι συντελεστές της τηλεοπτικής αντιπαράθεσης.

Θα νοσταλγήσουμε το εκλογικό μας βιβλιάριο. Εντάξει, καταργήθηκε διότι υποτίθεται ότι από κάπου έπρεπε να ξεκινήσει ο «πόλεμος κατά της γραφειοκρατίας».

Δεν είναι λίγες οι λέξεις της ελληνικής με όμορφη την ειδική ιστορία τους μέσα στη μεγάλη ιστορία του τόπου. Κορυφαία ανάμεσά τους η λέξη «ελευθερία», και σαν «λευτεριά» ή «ελευθεριά». Μνημονευτέο πάντως ότι τη σολωμική «ελευθεριά» του Υμνου, ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος την έψεξε σαν λέξη «καθημαξευμένη», τετριμμένη δηλαδή, φθαρμένη, για να μείνουμε στις ήπιες σημασίες της· γιατί έχει και πολύ πιο μειωτικές.

Για πολλούς, ίσως για τους πολύ περισσότερούς μας, οι «προσφυγικές ροές» της δημοσιογραφικής κοινής είναι δυο εικόνες στην τηλεόραση ή μια φωτογραφία στην εφημερίδα.

Αφού το μυαλό μας δεν λέει να ξεκολλήσει από την πεπατημένη του και αναζητεί μανιωδώς Ευρωπαίους «κράχτες» και «αποστολείς προσκλητηρίων» για να εξηγήσει τη μαζική κίνηση Ασιατών και Αφρικανών προς τη Γηραιά Ηπειρο, ιδού ένας πανίσχυρος κράχτης..

Οσα συνέβησαν προ ημερών στη Ρόδο, με την «πανηγυρική» καταδίωξη και τελική εκδίωξη εφοριακών, είναι ένα δραματάκι που παίζεται κάθε χρόνο και επί δεκαετίες.

Το χαστούκι του αστυνομικού στην Κω εις βάρος μετανάστη ήταν χαστούκι εις βάρος όλων των μεταναστών και προσφύγων. Και συγχρόνως ήταν σφαλιάρα, συμβολική πλην πολύ δυνατή, στο πρόσωπο των πάμπολλων Ελλήνων, στα νησιά και παντού, που δεν έπαψαν στιγμή να δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στους αναγκεμένους.