ΣTAΣEIΣ

Το βλέμμα του ξένου για τα δικά μας πράγματα είναι πάντοτε χρήσιμο. Απ’ έξω μπορεί να παρατηρήσει γωνίες απρόσιτες σ’ εμάς που βρισκόμαστε μες στο καμίνι.

Αν δεχτούμε πως οι φωνές ανωνύμων που ακούγονται στην τηλεόραση, στο ενδιάμεσο κάποιου ρεπορτάζ ή σαν ουρά του, συναπαρτίζουν την αυθεντική φωνή του λαού, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε και κάτι μελαγχολικότερο: ότι ο λαός, όπως κι αν τον ορίσουμε, είναι γκρινιάρης και μόνο γκρινιάρης, παραπονιάρης και μόνο παραπονιάρης, βαριά απαισιόδοξος, αδικημένος πάντα και στα πάντα.

Αν γίνεται ακόμα, με τόση οικονομική ανυδρία πια, δεν το ξέρω. Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια πάντως αρκετά σωματεία στον προϋπολογισμό τους για την επόμενη χρονιά προέβλεπαν και ένα μελαγχολικό κονδύλιο: με αυτό θα καλύπτονταν τα έξοδα για την αποστολή στεφανιών στην κηδεία όσων μελών του σωματείου θα πέθαιναν στο επόμενο έτος.

Η Ουγγαρία χτίζει τείχος στα σύνορα με τη Σερβία. Για να μην μπαίνουν στην επικράτειά της πρόσφυγες.

Από τη νέα, δεύτερη σ’ ένα μήνα, παρέμβαση του Γιούργκεν Χάμπερμας κατά της γερμανικής ηγεσίας και της «ξεροκέφαλης εμμονής της στη λιτότητα», στέκομαι λίγο παραπάνω στις λέξεις «εξαντλημένοι Ελληνες».

Να εκπλήξει -τι άλλο- ήθελε με την αρνητική του ψήφο στην προχθεσινή ψηφοφορία της Βουλής ο κ. Βαρουφάκης, σχεδόν αμέσως μετά τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα που επιδαψίλευσε στον κ. Τσίπρα.

Δεν είναι το ευκολότερο των πραγμάτων να συμφωνήσουμε όλοι ως προς το ποιοι γράφουν την Ιστορία: οι μάζες ή οι προσωπικότητες; οι λαοί ή οι ηγέτες τους; τα πλήθη των ανωνύμων ή οι θρυλούμενοι χαρισματικοί;

Αν αφορούσε μόνο την Ελλάδα, που εξαναγκάζεται να ματώσει και πάλι δίνοντας ό,τι έχει απομείνει στις φλέβες της, το κακό για τη Γερμανία θα ήταν μικρότατο, για να μην πω ανύπαρκτο.

Μάταια επικαλεστήκαμε τους αρχαίους μας τις τελευταίες εβδομάδες. Μάταια μνημονεύσαμε τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη και το λίκνο της δημοκρατίας, για να αποτρέψουμε όσα κατέστησαν μοιραία, λόγω και των λαθών μας.

Η φήμη μας στην αγορά δεν είναι από τις τιμητικότερες. Δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, που συνήθως το έχουμε επιτιμητικά υψωμένο σαν απαυδισμένοι δάσκαλοι που απευθύνονται σε άτακτα παιδιά.

Exουμε αρκετούς τρόπους για να μετρήσουμε το πόσο μακριά είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση απ’ ό,τι ορίζει η λέξη Ενωση. Η στάση των εταίρων στις διαπραγματεύσεις είναι μόνον ένας από αυτούς.

​Καθόλου δεν ξενιζόμαστε όταν διαβάζουμε πέντε κριτικές για το ίδιο βιβλίο και βλέπουμε ότι τα κοινά σημεία τους είναι πολύ λιγότερα από τις διαφωνίες τους.