ΣTAΣEIΣ

​Οποτε συμβαίνει κάτι ακραίο, στην Ελλάδα ή αλλού, νιώθουμε πόσο δίκιο έχουν όσοι επιμένουν ότι το μόνο ακραίο φαινόμενο πάνω στη γη είναι η περίφημη κορωνίς της φύσεως.

Και χαλινός κρατάει τη γλώσσα μας, αφού έτσι πρόβλεψε ευφυώς η φύση, και με έρκος οδόντων είμαστε εξοπλισμένοι. Ωστε κάτι να αναχαιτίζεται.

​«Η εμπιστοσύνη είναι πυλώνας της φιλίας. Οι ΗΠΑ πρέπει να προσέχουν να μη διαρραγεί πλήρως». Η δήλωση, στα όρια της κοινοτοπίας, είναι του Γερμανού πολιτικού Τόμας Οπερμαν. Την έκανε πέρυσι τον Ιούλιο, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Σοσιαλδημοκρατών, όταν αποκαλύφθηκε και δεύτερο σκάνδαλο κατασκοπείας των ΗΠΑ εις βάρος της Γερμανίας.

Εκείνος ο καλός άνθρωπος, στέλεχος του «Ποταμιού», που είχε σπεύσει προ καιρού να συμπαρασταθεί στον κ. Ντάισελμπλουμ με το τιτίβισμα «Γερούν, γερά», ούτε τότε ήταν μόνος ούτε τώρα.

Το τροπάριο «Γιατί σιωπούν οι ποιητές;» ή οι διανοούμενοι είναι μόνιμα στο ρεπερτόριό μας. Οποιες εξηγήσεις κι αν δίνονται, το ξαναβρίσκουμε επιτιμητικό μπροστά μας βρέξει-χιονίσει.

Η διακοπή για τις 7 Μαΐου της δίκης της ηγεσίας της «Χρυσής Αυγής» θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά. Και κατ’ αρχάς, όσον αφορά την επιλογή του δικαστηριακού χώρου.

Δεν είχε άδικο ο Κωστής Παλαμάς όταν χαρακτήριζε «μυθοπλάστρα» την Ελλάδα, στη «Φλογέρα του βασιλιά». Αλλους μύθους είχε βέβαια στο μυαλό του ο ποιητής, μα δεν πειράζει.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα μιαν απαράγραπτη υποχρέωση: να σκέφτεται. Και να ξανασκέφτεται.

Μπορεί και να ’ταν το κλίμα των ημερών, με τα παραπανίσια ποτηράκια να αναβαθμίζουν την αποφασιστικότητά μας, τουλάχιστον στο επίπεδο των δηλώσεων.

Πολύ δύσκολα συνοψίζεται ο θεολογικός προβληματισμός του Αγγελου Σικελιανού και του Νίκου Καζαντζάκη

Οσο κι αν την ταλαιπωρούμε τη φύση, κρατάει ακόμα πολλές συνήθειές της. Μια τέτοια προβλέπει ότι τα πρώτα λουλούδια που σκάνε μύτη πριν καλά καλά τελειώσει ο χειμώνας, σαν βιαστικοί αγγελιοφόροι, είναι κίτρινα.

Ουδεμία κυβέρνηση γλίτωσε από τη διγλωσσία και την αέναη παραγωγή αντιφατικών δηλώσεων. Κι αυτό δεν χαρακτήριζε μόνο τα σχήματα συνεργασίας, αλλά και τις μονοκομματικές κυβερνήσεις.