ΣTAΣEIΣ

Αλλους φοβούνται οι Αγγλοι, και έχουν πάρει τα μέτρα τους, κι άλλοι κατέλυσαν την άμυνά τους. Ξαφνικά το μετρό του Λονδίνου δέχτηκε επίθεση από ομάδα Λεωνίδηδων.

Μια και πολύς ο λόγος περί αξιολογήσεων, αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στις μεθόδους αξιολόγησης των ειδήσεων που χρησιμοποιούν ορισμένα κανάλια, άρα και στον χρόνο προβολής που τους αφιερώνουν.

Είδα το βιντεάκι τέσσερις-πέντε φορές για να καταλάβω και να μην αδικήσω. Είδα και άκουσα λοιπόν την κυβερνητική εκπρόσωπο να λέει στους δύο δημοσιογράφους του Μega, τον κ. Καμπουράκη και τον κ. Οικονομέα, ότι «γύρω, εκεί γύρω υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν».

Οσο κρατάει η τιμητική σιγή του ενός λεπτού υποτίθεται πως οι σιωπώντες, προστατευμένοι από την ενόχληση του θορύβου, μπορούν να θυμηθούν βαθύτερα και να σκεφτούν τιμιότερα· ν’ ακούσουν καθαρά τα αισθήματά τους. Αυτό όμως σπάνια συμβαίνει.

​Πολιτικοί και δημοσιογράφοι, και όσοι άλλοι μιλάμε και γράφουμε όχι ιδιωτικά, στην παρέα μας, αλλά δημόσια, με δυνητικό κοινό το πανελλήνιο, θα ’πρεπε να ζυγίζουμε δύο και τρεις φορές τις λέξεις και τις φράσεις μας…

Είναι τόσο κλονισμένη άραγε η εθνική μας αυτοπεποίθηση που για να στυλωθεί έχει ανάγκη ν’ ακούσει διάσημους ξένους -του μουσικού, του αθλητικού ή του πολιτικού θεάματος- να συλλαβίζουν αντί χαιρετισμού πέντε ή και δεκαπέντε ελληνικές λέξεις;

Κατεστραμμένος από την κρίση δηλώνει και ο κ. Αδωνις Γωργιάδης, στα χνάρια του κ. Πάγκαλου. Ξεχνά ο λάλος δημοκόπος…

Η σιγουριά της ματαιότητας. Ο φόβος πως η παρουσία μας σε κάποια διαδήλωση θα υποστεί την εθιμική καπελωτική «αξιοποίηση» από ποικίλους μηχανισμούς.

Πολύ θα ήθελαν ορισμένοι να καταπιούν τα κινητά τους, αν ήταν εφικτό, μήπως εξαφανιστούν τα εις βάρος τους στοιχεία, μια και δεν είχαν φροντίσει να καταπιούν τη γλώσσα τους όταν αυτό θα τους ωφελούσε.

Από την πρώτη νιότη της, η ποίηση έσπευσε να μας διδάξει, με την «Οδύσσεια», ότι ουδείς, καλός ή κακός, είναι ανώνυμος: «Ου μεν γαρ τις πάμπαν ανώνυμός εστ’ ανθρώπων».

Δεν κηρύσσονται πια οι πόλεμοι, αν δεχτούμε βέβαια ότι σε χρόνους παλαιούς οι επειγόμενοι προς σφαγήν τηρούσαν οπωσδήποτε κάποιο αυστηρό τελετουργικό για να αποσπάσουν ίσως την εύνοια των (αδιαφορούντων ωστόσο) πνευμάτων.

Μια πολιτική γελοιογραφία μπορεί να είναι γουστόζικη ή κακόγουστη· έξυπνη ή άνευρη, από αυτές που βγαίνουν με το ζόρι, σε μέρα άγονη· καρικατούρα που περιγράφει τα πράγματα δίχως χιούμορ ή διεισδυτική ακτινογράφηση προσώπων και αντιλήψεων…