ΣTAΣEIΣ

​Τι θα μπορούσε να προκαλέσει στο πρόσωπο και στην εικόνα της χώρας μια υπόθεση όπως η τροπολογία για την τιμωρητική απέλαση μεταναστών, που κατατέθηκε, αποσύρθηκε, ξανακατατέθηκε για να ξανααποσυρθεί, και περιμένει πάλι τη σειρά της;

Από το πόστο του ο καθένας, έχουμε πολλούς τρόπους να ζημιώσουμε το πρόσωπο της χώρας. Η αγυρτεία ενός ταξιτζή, εστιάτορα ή μανάβη λ.χ. εις βάρος κάποιου «κουτόφραγκου» με στόχο τα φράγκα του, θα περάσει στις συζητήσεις του τουρίστα με συγγενείς και φίλους, μόλις επιστρέψει στην πατρίδα του.

Εγραψε – δεν έγραψε και δεύτερη «Ποιητική» ο Αριστοτέλης, αφιερωμένη στην τέχνη του γέλιου, δεν έχει σημασία. Βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει εποχή που η ποίηση να αδιαφόρησε για τη σάτιρα.

Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης σήμερα, και ας μνημονεύσουμε κάποιους από τους ποιητές «άδοξοι που ’ναι». Αδοξοι πλην απολύτως απαραίτητοι. Δίχως αυτούς δεν θα συνεχιζόταν χωρίς διακοπές η αέναη σκυταλοδρομία.

Παρά τα πολλά που τους χωρίζουν, τούτες τις μέρες ο κ. Βενιζέλος του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Κουτσούμπας του ΚΚΕ και ο κ. Κουβέλης της ΔΗΜΑΡ μάλλον κάνουν την ίδια σκέψη και μοιράζονται τα ίδια αισθήματα.

Ούτε τα βαριά σύννεφα στην Ουκρανία, με την απόσχιση της Κριμαίας και τον οικονομικό πόλεμο που κήρυξε η Δύση κατά του νεοτσαρίζοντος κ. Πούτιν, πόλεμο ανελέητο, αδυσώπητο και εντέλει αστείο – λόγω των μπερδεμένων συμφερόντων της και της λερωμένης φωλιάς της.

Για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση, πρέπει να δουλεύουν τριπλοβάρδιες οι ανιχνευτές προφητειών της εφημερίδας που φιλοξενεί καθ’ εκάστην στο πρωτοσέλιδο φωνές από το παρελθόν για το παρόν μας.

Διαβάζεις από μακριά τον τίτλο, «Πανικός στο ΠΑΣΟΚ», και μπαίνεις απότομα σε ό,τι ορισμένοι αποκαλούν «αναρώτηση», συναρτημένη με αυτό που είχε το κουράγιο να διασώσει η μνήμη: το τόσο σίγουρο (όπως πάμπολλα άλλα) ανδρεοπαπανδρεϊκό ότι το κόμμα του «δεν χαρίζεται, δεν τεμαχίζεται και δεν κληρονομείται».

Μπερδεύεται καμιά φορά το τηλεχειριστήριο, για να μην πω ότι αυτονομείται, κι αρχίζει να ζαπάρει απ’ την αρχή. Πρώτα το Κανάλι της Βουλής, έπειτα Δ.Τ. κ.λπ. ΔουΤού; Μα εμείς «έναντι ΝΕΡΙΤ» πληρώνουμε τη ΔΕΗ.

Δεν είναι δελφικός χρησμός η φράση «Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας και της ευθύνης». Εύκολα διαβάζουμε το νόημά της:

Ενας άνθρωπος στα ενενήντα του δεν έχει λόγο να φανταστεί, να επινοήσει, να προσθέσει. Οσα κατόρθωσε να φυλάξει η μνήμη του είναι τα πιο καθαρά, για τη χαρά ή για την πίκρα τους.

Δεν πάνε αιώνες, σε πολιτικό χρόνο μάλιστα είμαστε μιαν ανάσα μακριά από τότε που οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν μπορούσαν να διαβάσουν βιβλίο, όχι βέβαια να γράψουν.