ΣTAΣEIΣ

Μα ναι. Τα χρυσαυγίτικα παλικάρια ξέρουν και Ιστορία. Αρχαία ελληνική ιστορία, τι άλλο. Και γιατί να μη λένε ότι ξέρουν; Εδώ άλλοι κι άλλοι που το έλεγαν, ανεμίζοντας και πτυχία, κατάφεραν να γίνουν αρχηγοί ή υπαρχηγοί κομμάτων, και σχολάρχες, και υπουργοί, κι όλα τα καλά του θεού – του δωδεκάθεου μάλλον.

Μόλις προχθές κάποιο κανάλι πρόβαλε το γουέστερν «Και οι εφτά ήταν υπέροχοι». Οχι το κλασικό, του Τζον Στάρτζες, αλλά την «αναψηλάφηση» της ιστορίας, με τον Ντένζελ Ουάσιγκτον. 

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας επιχειρηματίας-πολιτικός που, εκτός των πολλών άλλων άθλων του, κατάφερε να στείλει στην ανεργία τις στρατιές των κολάκων που χρειάζεται κάθε ηγεμόνας για να τους ακούει να τον υμνούν και να ανεβαίνει το ηθικό του.

Τα δόγματα κάνουν κακό στην πνευματική υγεία. Ολα τα δόγματα, ακόμα και όσα αυτοσυστήνονται σαν ουμανιστικά. Εσχάτως ακούγεται από επισημότατα χείλη πως «οι Ελληνες του εξωτερικού είναι δυο φορές Ελληνες». 

Δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά του κόσμου οι Αγγλοι οπαδοί. Και πότες είναι, και για φασαρίες τρελαίνονται, ιδίως εκτός έδρας, οπότε ξεσπάνε το αντριλίκι τους σε τζαμαρίες και σε όποια γυναίκα βρεθεί στον δρόμο τους. 

Τω καιρώ εκείνω, όταν η κ. Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου χαρακτήριζε «νέο Παρθενώνα» το Μέγαρο Μουσικής, γελάσαμε οι περισσότεροι, ενώ αρκετοί θυμήθηκαν ότι Παρθενώνας είχε αποκληθεί και η Μακρόνησος, στα χρόνια των εκτοπισμών.

Στο «πόθεν έσχες» των πολιτικών μπορεί να βρει κανείς πολλά για να τον ενοχλήσουν, λ.χ. τη μερική ή και ολική αδιαφάνεια του «πόθεν». Προβλήματα πάντως έχει και ο δημόσιος έλεγχος που ασκείται στην πολιτική συντεχνία για τα οικονομικά της, από τους δημοσιογράφους, αλλά πλέον και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Τον Φεβρουάριο του 2011, ο Φέλιξ Φινκμπάινερ, ένας δεκατριάχρονος Γερμανός, μίλησε στη Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών. Και χειροκροτήθηκε θερμά. Αλίμονο. 

Τα προσφυγικά και τα μεταναστευτικά ρεύματα τα παράγει η Ιστορία, όχι κάποια μόδα. Εκτός από τα πέτρινα τείχη, λοιπόν, που υψώνουν οι φοβοκαλλιεργητές του εθνικολαϊκισμού, για να κλείσουν έξω την Ιστορία, υπάρχει και το Πράσινο Τείχος. Ή μάλλον προσπαθεί να υπάρξει. 

Μια φορά κι έναν καιρό τα τείχη ήταν πέτρινα. Τα ύψωναν οι άνθρωποι για να προστατευτούν από τους εχθρούς τους. Τώρα, και πέτρες να χρησιμοποιηθούν, τη δουλειά θα την κάνει το μπετόν αρμέ – κυρίως δε τα ηλεκτροφόρα σύρματα, οι νάρκες, οι υπερτεχνολογικές παγίδες.

«Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής»; Μακάρι να ήταν ένας και μοναδικός. Και δέκα φορές μακάρι να ήταν αυτός ο λαμπρός που θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι, ο πεφωτισμένος και δημοκρατικός, για τον οποίο καμαρώνουμε, βέβαιοι ότι μας ξεχωρίζει από τον τρόπο ζωής άλλων ηπείρων.

Στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015, υπουργός Επικρατείας για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς, με απεριόριστες μάλιστα αρμοδιότητες στον έλεγχο των δημόσιων προμηθειών και του «μαύρου χρήματος», είχε ορκιστεί ο κ. Παναγιώτης Νικολούδης, «προσωπική επιλογή» του κ. Αλέξη Τσίπρα, κατά τα ρεπορτάζ της εποχής.