«Αυτά θυμιούμαι κάμποσες φορές και μνείσκω αΰπνωτη». Η αφηγήτρια θυμάται το χωριό της, την Πόβλα Θεσπρωτίας, κοιτίδα της πεζογραφίας του Σωτήρη Δημητρίου. Θυμάται τη Μηλιά, τη μητέρα της, και μαζί με τη μορφή της ανασταίνει τους ήχους, τα φεγγοβολήματα, τα τραγούδια και τα μοιρολόγια του τόπου της.