ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

Ο παλαίμαχος πυγμάχος Αλεξάγγελος είχε προ καιρού βγει νοκ άουτ. Τη ζωή του την αποτιμούσε σαν «τριάντα εννιά χρόνια αποτυχίας». Eνας ακατασίγαστος φόβος πονούσε την καρδιά του. «Είναι μαύρη, ζαρωμένη σαν φαφούτα γριά και τρέμει από το κρύο».

Για ένα ημιτελές μυθιστόρημα του Τρούμαν Καπότε που το έφερε στην επιφάνεια η τηλεόραση.

Για το αριστούργημα της Ντόρις Λέσινγκ και τη διαχρονική μάχη των φύλων.

Ενα από τα πολλά παράδοξα που κληροδότησε στη λογοτεχνία ο Μπόρχες είναι το διήγημα «Πιερ Μενάρ, συγγραφεύς του Δον Κιχώτη». Ο Μπόρχες υιοθετεί ένα δοκιμιακό ύφος προκειμένου να εξάρει το αριστούργημα ενός Γάλλου διανοητή, του συμβολιστή από τη Νιμ, Πιερ Μενάρ.

Για τον Άντον Τσέχοφ και −παραδόξως− τον Αλεξέι Ναβάλνι.

Για τον Τόμας Λιγκότι, που ξέρει μόνο από σκοτάδια.

«Ποια πάλι να πείσω/ να έρθει τώρα στην αγάπη σου; Ποια,/ Σαπφώ, σε αδικεί;// Γιατί κι αν σε αποφεύγει, γρήγορα θα σε κυνηγά,/ κι αν δεν δέχεται τα δώρα σου, όμως θα σου προσφέρει./ Κι αν δεν σ’ αγαπά, γρήγορα θα σ’ αγαπήσει,/ ακόμη και παρά τη θέλησή της».

Από τον Γκαίτε μέχρι τον Χάινριχ Μπελ, οι σελίδες των βιβλίων είναι γεμάτες σπασμένες καρδιές.

Με αφορμή το «Ο μπιντές και άλλες ιστορίες» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, πενήντα χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα.

Για τον Δημήτρη Καρακίτσο και την καινούργια του νουβέλα.

Για τον Τζορτζ Σόντερς και το βιβλίο του που μεταφράστηκε στα Ελληνικά με τίτλο «Κολυμπώντας στη λιμνούλα υπό βροχήν» (εκδ. Πατάκη).

Για τη λογοτεχνία που έχει εμμονή με τον χρόνο, λίγες σκέψεις και παραδείγματα.