ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Οσο λιγότερος χρόνος απομένει, υπακούοντας στους όρους της αναπόδραστης βιολογικής γήρανσης και της πνευματικής καταπόνησης, τόσο πιο γρήγορα περνάει.

Παραμένει εξόχως ενδιαφέρον ζήτημα το τι άντλησε ο χριστιανισμός από την αρχαιοελληνική φιλοσοφία και πώς το αφομοίωσε.

Για την ωφέλιμη τέχνη της αλυπίας και τον εισηγητή της, τον Αντιφώντα, λέγαμε εδώ την περασμένη Κυριακή.

Ο Αντιφών εγκαινίασε την καινούργια «τέχνη», που την ονόμασε χαρακτηριστικά τέχνην αλυπίας – μια πρώτη απλούστερη μορφή «ψυχοθεραπείας».

Οσοι εκμεταλλεύονται ανελέητα τους πρόσφυγες είναι σαφέστατα λιγότεροι από αυτούς που προσφέρουν αμέριστη τη συμπαράστασή τους στους κατατρεγμένους.

Αυτός ο λαός-βδέλυγμα, ο λαός-καταστροφέας, ο λαός-τέρας κτλ. στάθηκε με κάθε τρόπο στο πλευρό των προσφύγων. Σώζοντας το πρόσωπό του και το πρόσωπο της πατρίδας του…

«Οταν οι ακτίνες του Ηλίου μας περνώντας από την επιφάνεια της Γης, επέφτανε στον Δία, αγκάλιασα μία, την εκαβαλίκεψα, και ως στρίψη ματιού ευρέθηκα στο περιπόθητό μου άστρο».

«Αφού λοιπόν ελπίδες μακρινές με εμπαίζουν, / αυτοθέλητα την εξαπάτησή μου απολαμβάνω».

Δεν είναι κατανοητή η ριζική διαφοροποίηση για το τι εστί λαός στο στόμα του ίδιου πολιτικού και στη διάρκεια της ίδιας μέρας.

Η μελαγχολία, μάλλον διακομματική, παραμένει δημιουργική δύναμη, όχι μόνο στην τέχνη.

«Αν είσαι Σύρος, “Σαλάμ”. Αν πάλι Φοίνικας, “Αυδονίς”. / Και “Χαίρε” αν είσαι Ελληνας. Και πες κι εσύ το ίδιο».

Μ​​ε τη θέρμη του ήλιου του και της καλής παρέας, το καλοκαίρι διαστέλλει το χρόνο.