ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Το δόγμα της μετριοπάθειας ελάχιστοι καίσαρες και καισαρίσκοι το ενστερνίζονται, πολύ περισσότεροι το χλευάζουν.

Πάλι θα πιάσουμε τα μοιρολόγια για τα ιερά και τα όσιά μας που απειλούνται με αφανισμό, για τα «δεδομένα» και τις απαντοχές μας που χάνονται.

Κάθε αρχηγός δεν μπορεί παρά να εμφανίζεται σαν μίνι μεσσίας που αίρει τον σταυρό του μαρτυρίου προς το συμφέρον όλων μας και το κοινό καλό, ενώ διεκδικεί απλώς τον επί του ψηφοδελτίου σταυρό.

Δεν υπάρχει ένας ισλαμισμός. Οπως δεν υπάρχει ένας χριστιανισμός. Δεν υπάρχουν συλλογικά ή γονιδιακά ένοχοι, όπως δεν υπάρχουν συλλογικά ή γονιδιακά αθώοι.

Συχνά, συχνότατα, ο «λαός», όταν περιπίπτει στο αμάρτημα της αυτοκολακείας, είναι ο δεινότερος λαϊκιστής.

Στο αρχηγικό κομματικό μας σύστημα, ο βουλευτής εννοείται μακριά από τη ρίζα του και έξω από την ετυμολογία του, με εξαρχής απαλλοτριωμένο το δικαίωμά του να στοχάζεται.

Εκεί που πιστεύεις πως έχεις να κάνεις με έμμετρα παραμύθια, ξάφνου εισβάλλει ωμή η πραγμα­τικότητα, κοινωνική και ιστορική.

Οσοι απεχθάνονται τα βασιλικά καθεστώτα, θεωρώντας τα αντιδραστικά κατάλοιπα του παρελθόντος, πρέπει να χάρηκαν πολύ τις μέρες που πέρασαν.

Εχουμε ανάγκη «μοναδικότητες», έστω και κατασκευασμένες ή ολοφάνερα παράλογες, για να προχωρήσουμε ώς τον αυτοσεβασμό μας και ώς τον σεβασμό του τόπου μας.

Αν δούμε την εικονίτσα μας σαν κομμάτι της μεγάλης εικόνας, ίσως πάψουμε να κλαιγόμαστε και ίσως προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του, πολιτεία μαζί και πολίτες.

Η Πολιτεία και τα μίντια αντιμετωπίζουν την Αμφί­πολη σαν ψυχοφυλετικό Ελ Ντοράντο, ικανό να οδηγήσει μεμιάς στην εκπλήρωσή τους όλα τα εθνικά μας οράματα.

Αν, ο μη γένοιτο, εκδηλωθεί κρούσμα της νόσου Εμπολα και στη χώρα μας, για ένα μόνο μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: ότι τη μάχη δεν θα τη δώσει το «αρμόδιο» πολιτικό προσωπικό αλλά το νοσηλευτικό.