Εχει περάσει ένας μήνας από τότε που οι λαϊκές ιστοσελίδες στην Αμερική ωρύονταν για το δικτυωτό καλσόν της Πρώτης Κυρίας. Η Τζιλ Μπάιντεν είχε τολμήσει να κατέβει από το Air Force One φορώντας κοντή μαύρη φούστα με δερμάτινο τελείωμα, μαύρα μποτάκια και ένα, πράγματι, μαύρο δικτυωτό καλσόν. Ηταν και απογευματινή ώρα, τα φλιτζάνια ταρακουνήθηκαν και το Twitter πήρε φωτιά: «Μάζεψέ τη», «Στον Λευκό Οίκο πάει, δεν πάει σε πάρτι μασκέ», «Να δώσει πίσω τη φούστα και το καλσόν στη Μαντόνα».
Μετά τα γυμνά μπράτσα της Μισέλ –τι σκάνδαλο και αυτό–, ήταν φανερό ότι τα λιγνά πόδια της Τζιλ είχαν έρθει για να κεντρίσουν τη συντηρητική Αμερική. Ομως η πρόκληση δεν θα σταματούσε εδώ. Δέκα μέρες μετά, ο Τζο Μπάιντεν σε ομιλία του στο Κογκρέσο, έχοντας πίσω του δύο γυναίκες, την Κάμαλα Χάρις και τη Νάνσι Πελόσι –κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά στα 245 χρόνια της αμερικανικής ιστορίας– ζήτησε από τους πιο πλούσιους Αμερικανούς «να πληρώσουν το δίκαιο μερίδιο που τους αναλογεί». Και ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής να πάει από το 37% στο 40%.
Οι Δημοκρατικοί, δηλαδή, αυτή τη φορά δεν θα αρκεστούν σε ενδυματολογικές προκλήσεις, θα βάλουν χέρι και στα πορτοφόλια. Και αν η ηθική πρόκληση ήταν αναμενόμενη, καθότι ο Μπάιντεν υπήρξε υποστηρικτής του γάμου των ομοφυλοφίλων εδώ και μια δεκαετία και πρωτεργάτης πριν από 30 χρόνια του νόμου κατά της βίας των γυναικών, η σοσιαλμανία πούθε προέκυψε; Από την επιρροή μήπως που του ασκεί ο Σάντερς; Αυτός με τα γούνινα γαντάκια; Τον οποίο άλλωστε χαιρέτησε θερμά μόλις τελείωσε την ομιλία του στο Κογκρέσο, όπως παρατήρησαν οι τηλεοπτικοί σχολιαστές.
Πριν όμως συνεχίσω με τους ριζοσπαστισμούς του Μπάιντεν, για να φτάσουμε και στην απαίτησή του να «σπάσουν» οι πατέντες για τα εμβόλια, θα πρέπει να κάνω μια προσωπική εξομολόγηση. Τον Μπάιντεν δεν τον συμπαθούσα. Δεν μου γέμιζε το μάτι, για να το πω πιο απλά. Πίστεψα, όπως και οι περισσότεροι νομίζω, ότι ήταν απλώς μια λύση ανάγκης. Ο άνθρωπος που δέχτηκε να μπει στην αρένα με τον λαϊκιστή Τραμπ. Και οι προεκλογικές του ομιλίες –όσες τουλάχιστον έφταναν σε εμάς–, τίποτα το σπουδαίο. Ούτε ρήτορας σαν τον Ομπάμα ούτε γητευτής σαν τον Κλίντον. Αλλωστε, ακόμη και στον απολογισμό της προεδρικής θητείας του Ομπάμα, όπως καταγράφεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο των χιλίων σελίδων «Γη της Επαγγελίας», ο Μπάιντεν κομπάρσος είναι.
«Εξωφρενικό, γ… την τρέλα μου», ήταν η πιο τολμηρή φράση που είχε εκστομίσει. Ηταν οι μέρες που το Πεντάγωνο, με διαρροές επιτελών του, προσπαθούσε να σπρώξει τον Ομπάμα σε μια πιο επιθετική τακτική στο Αφγανιστάν. Τα «γεράκια» των Ρεπουμπλικανών πανηγύριζαν και ο Μπάιντεν ξέσπασε: «Εξωφρενικό, γ… την τρέλα μου!».
Ομως, γιατί η Αμερική –η χώρα που Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί ομνύουν στο μικρότερο κράτος, το κράτος που δεν παρεμβαίνει για να αμβλύνει τις ανισότητες– αυτή την άνοιξη πανηγυρίζει με τις δυσθεώρητες οικονομικές παροχές του Μπάιντεν;
Εξι τρισεκατομμύρια δολάρια έχει σκοπό να διαθέσει! Για δρόμους, εκπαίδευση, Διαδίκτυο, κλιματική αλλαγή, έρευνες για τον καρκίνο… Ακόμη και πληρωμένες ημέρες άδειας θα έχουν για να φροντίζουν κάποιον άρρωστο στην οικογένειά τους. Και σε όλα αυτά είναι θετικοί 2 στους 3 Αμερικανούς, οι οποίοι εκστασιάστηκαν με τη φράση του προέδρου τους, «ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε η κυβέρνηση».
Μην το θεωρείτε λογικό. Ο Ομπάμα κόντεψε να χάσει την κούρσα για την προεδρία του 2009 όταν σε μια κουβέντα με έναν υδραυλικό στο Οχάιο είπε ότι όταν διαχέεις τον πλούτο δημιουργείς νέες ευκαιρίες για περισσότερους ανθρώπους. Αυτό το «όταν διαχέεις τον πλούτο» θεωρήθηκε ύψιστη πρόκληση. Ο υδραυλικός έγινε περιζήτητος στα βραδινά πολιτικά ριάλιτι και οι Ρεπουμπλικανοί στις προεκλογικές συγκεντρώσεις τους φόρεσαν μπλουζάκια με σύνθημα «Κάτω οι κομμουνιστές».
Τώρα όμως γιατί δεν έχουμε tea party και ο Μπάιντεν μπορεί να τα βάζει ακόμη και με τους ψηφιακούς κολοσσούς προτείνοντας, άκουσον άκουσον, να φορολογούνται στη χώρα που δραστηριοποιούνται, εκεί δηλαδή που έχουν τις πωλήσεις τους, ανεξαρτήτως του πού έχουν τη φορολογική έδρα τους;
Τι έχει συμβεί; Είναι ο θάνατος, αγαπητοί μου φίλοι. Αυτό πιστεύω. Ο θάνατος, που περνάει ξυστά από τις πόρτες μας, έχει απελευθερώσει, εκτός από τα εγωιστικά μας ένστικτα, και τα συμπονετικά μας αισθήματα. Οι σοροί που καίγονται στους δρόμους της Ινδίας και τα αβοήθητα ορφανά στις αφρικανικές χώρες μικραίνουν κάθε μέρα την απόσταση που μας χωρίζει από τον πόνο, τον φόβο, την αβεβαιότητα και τελικά τον θάνατο.
Και επιτρέπουν στον Μπάιντεν να μιλάει ακόμη και υπέρ της άρσης πνευματικής ιδιοκτησίας για τα εμβόλια. Θέμα-ταμπού για την παγκόσμια επιχειρηματική κοινότητα. Κάτι που δύσκολα βέβαια θα συμβεί, γιατί από την Ευρώπη μόνο ο Μακρόν το θέλει.
«Η στήριξη του Λευκού Οίκου στην άρση των πατεντών για τα εμβόλια αντικατοπτρίζει τη σοφία και την ηθική ηγεσία των ΗΠΑ», είπε η κεφαλή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ενθαρρύνοντας την απαγορευμένη συζήτηση.
Θα δώσουν τις πατέντες οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες; Θα δώσουν δωρεάν εμβόλια στις φτωχές χώρες; Θα επιβλέψουν την παραγωγή γενόσημων εμβολίων από μικρότερες φαρμακοβιομηχανίες; Κάτι από τα τρία θα συμβεί. Και όχι γιατί έγινε αριστερός ο Μπάιντεν. Ας μην ανησυχούν οι αριστεροί, δεν θα μαγαριστούν. Κι ας μην κρύβονται οι δεξιοί,δεν έρχεται η ώρα τους.
Ο Μπάιντεν, με τη σοφία των 50 χρόνων στην πολιτική, κατάλαβε ότι το παλιό παιγνίδι τέλειωσε. Τα τείχη πέφτουν και τα όρια αλλάζουν. Μετά την πανδημία θα έχουμε μια νέα
πολιτική. Ισως και κάτι περισσότερο. Ενα νέο πολιτισμό. Και τα αριστερά – δεξιά δεν θα είναι παρά μόνον ιστορία.
Ακούστε εδώ το podcast του Σταύρου Θεοδωράκη:
