Ήταν Νοέμβριος του 2007. «Γιατί γελάτε δυνατά;», ρώτησα τον Κωνσταντίνο Τζούμα. «Ναι, πολύ συχνά γελάω δυνατά, έχεις δίκιο. Ποιος ξέρει τι ξορκίζω. Ίσως γιατί θέλω να παρασύρω και τους άλλους να γελάσουν κι αυτοί».
Μετά μιλήσαμε για τον γάμο του στη Νέα Υόρκη. «Είχε πλάκα. Στο δημαρχείο της Νέας Υόρκης ντυμένοι στα λευκά, και βγαίνοντας έξω πέσαμε πάνω σε μια διαδήλωση νοσοκόμων. Λευκά και αυτοί. Ε, είχε πολλή πλάκα!».
Για τη μοναξιά του. «Θέλω να βγαίνω από το ντουζ χωρίς να σκουπίζομαι και να μη φωνάζει κάποιος “θα γεμίσεις το σπίτι νερά”, “μη, μη, θα βρέξεις τα σεντόνια”».
Για την πρώτη περιπέτειά του με τον καρκίνο. «Τι ζωή θα ήταν αυτή χωρίς μια σοβαρή ασθένεια. Για να αισθανθείς ότι επιβίωσες κιόλας».
Για τον πόνο. «Μπαινόβγαινα για κανένα τετράμηνο στον “Ευαγγελισμό” για χημειοθεραπείες, παρακεντήσεις κ.λπ. “Πονάτε;” με ρωτούσαν. “Και να πονάω θα στο δείξω;”».
Για το γυναικείο σώμα. «Το κόκαλο των ώμων μ’ αρέσει πάρα πολύ γιατί πέφτουν πολύ ωραία τα ρούχα επάνω του».
Για τα ανδρικά ρούχα. «Το τζάκετ του ταυρομάχου είναι από τα πιο γοητευτικά ανδρικά ρούχα που έχω δει ποτέ μου».
Για τα ανεκπλήρωτα όνειρα. «Ήθελα να ιππεύσω άλογα. Όπως στο σινεμά. Με μπότες και σπιρούνια. Και να με πηγαίνει μέχρι την κρεβατοκάμαρα».
Και κάπου εκεί ρώτησα τον Κωνσταντίνο Τζούμα -άγνωστο γιατί- πώς θέλει να είναι η κηδεία του.
«Θα είχε πλάκα ένα τραγούδι του Ντίλαν», μου απάντησε. «”Knockin’ on Heaven’s Door”. Και μετά σκέφτηκα… τι σημασία έχει βρε, αφού δεν πρόκειται να το χαρείς, μήπως θα το πάρεις χαμπάρι; Εδώ δεν έχω πάρει χαμπάρι, Σταύρο μου, πώς πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή καμιά φορά σκέφτομαι “είναι δυνατόν;”. “Έλα ρε συ!”. Ο χρόνος είναι πολύ περίεργο πράγμα. Διότι δεν φτάνει που είναι δική μας εφεύρεση, μας καταπιέζει κιόλας. Αυτό πάλι τι σου λέει, ας πούμε. Ο χρόνος…».
Κάπου εκεί τέλειωσε η βόλτα μου με τον Κωνσταντίνο Τζούμα εκείνο το φθινόπωρο του 2007.
Τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν από λίγες ημέρες στην ανηφόρα της Λυκαβηττού. Φορούσε πάλι λευκά. Κάτι ανάμεσα σε πιτζάμες και φόρμες. Στηριζόταν στον τοίχο και με μικρά μικρά βήματα πλησίαζε τη Σκουφά. Να περάσει απέναντι και να καθίσει στην αγαπημένη του ψάθινη πολυθρόνα του «Φίλιον».
Και ναι, τώρα που το σκέφτομαι ξανά, ήταν και ο Ντίλαν εκεί. Με την κιθάρα του να του τραγουδά…
