Άντε να κοπάσουν οι φωτιές να αρχίσουμε τα μαλλιοτραβήγματα. ‘Η πιστεύει κανείς ότι αλλάξαμε και θα αντιμετωπίζουμε τις φωτιές όπως το Λονδίνο ή η Ιβηρική χερσόνησος;
Οι φωτιές στον τόπο μας είναι – και αυτό ανάμεσα σε πολλά άλλα! – η χαρά του λαϊκιστή. Και του δεξιού και του αριστερού και του κεντρώου λαϊκιστή.
Ανάλογα ποιος κυβερνά οι άλλοι φωνάζουν ότι θα έσβηναν καλύτερα τις φωτιές. Γιατί ως γνωστόν οι πολιτικοί μας εκτός από δικαστές, οικονομολόγοι, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, σεισμολόγοι, είναι – όλα αυτά μαζί! – και επιπλέον και μετεωρολόγοι και πυροσβέστες.
Σαν τον ψεκασμένο βουλευτή που βγήκε από έναν λόφο να πει ότι δεν φυσάει – είχε σαλιώσει το δάκτυλο, το είχε υψώσει και το είχε διαπιστώσει – καταγγέλλοντας ότι οι πιλότοι είχαν διαδώσει την φήμη ότι φύσαγε, για να μην πετάξουν και να παίξουν ράγκμπι ή δεν ξέρω τι άλλο, στο Τατόι.
Αλλά ας παραμερίσουμε τις γελοιότητες του ενός κι ας πάμε στις αστειότητες των πολλών.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι πολιτικοί – οι καθ ύλη αρμόδιοι υπουργοί, αλλά και οι αρχηγοί των κομμάτων – έχουν άποψη για την κατάσβεση των πυρκαγιών. Και πηγαίνουν στα επιχειρησιακά κέντρα – τρώγοντας τον χρόνο των επιτελείων – για να πουν μετά στο πόπολο με ύφος συντετριμμένο ότι ενημερώθηκαν και έδωσαν και τις σχετικές οδηγίες για την άμεση κατάσβεση.
Γιατί τι θα κάνει ας πούμε ο Ρουμάνος πυροσβέστης αν δεν πάρει οδηγίες από τον υπουργό ή τον βουλευτή της περιφέρειας που καίγεται. Στα τυφλά θα δράσει το κομάντο;
Και ας κάνω εδώ μια παρένθεση. Γιατί χαιρόμαστε να βλέπουμε τους Ρουμάνους πυροσβέστες; Με τις εξαρτήσεις τους και τις αποφασιστικές κινήσεις τους, να ρίχνονται στις φωτιές με αυτοπεποίθηση, συντονισμένα και αποτελεσματικά. Που το έχουν μάθει το παιγνίδι;
Ή να το θέσω αλλιώς. Οι δικοί μας πόσο συχνά εκπαιδεύονται;
Σε ποια κέντρα και από ποιους; Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω αλλά η πλειονότητα των Ελλήνων πυροσβεστών έχει μάθει την πυρόσβεση απλώς από τους προηγούμενους. «Πάρε την μάνικα και τρέχα».
Μόλις πέρυσι άρχισαν οι εργασίες για την δημιουργία – με χορηγία ιδιώτη – του πρώτου Κέντρου εκπαίδευσης πυροσβεστών στην πρώην Αμερικάνικη Βάση στη Νέα Μάκρη.
Εδώ λοιπόν έγκειται η μεγάλη ευθύνη των πολιτικών.
Η πυροσβεστική ήταν για δεκαετίες το προπύργιο των πολιτικάντηδων.
Εκεί βόλευαν τους ψηφοφόρους τους. Και μόλις πριν μια πενταετία εντάχθηκε επιτέλους και η πυροσβεστική ως επιλογή στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Και βέβαια στην κορυφή της πυροσβεστικής γίνεται το πανηγύρι της αναξιοκρατίας. Θυμηθείτε ή αναζητήστε τις κατηγορίες που αντάλλασαν οι ηγέτες του πυροσβεστικού σώματος στις φωτιές στο Μάτι. Ντροπιαστικοί διάλογοι που εν πολλοίς εξηγούν γιατί χάσαμε 100 ανθρώπους τότε στις φωτιές.
Η χώρα – για να συνοψίσω – πρέπει να αποκτήσει ένα ετοιμοπόλεμο πυροσβεστικό σώμα, χωρίς νεκρές υπηρεσίες, με ηγέτες αξιοκρατικά επιλεγμένους σε όλες τις βαθμίδες, μακριά από πολιτικές επιρροές.
Και είναι σημαντικό που υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας είναι ο Χρήστος Στυλιανίδης που δεν έχει κομματικές εξαρτήσεις και δεν μετέχει στην πολιτική κλοτσοπατινάδα. Ως Ευρωπαίος Επίτροπος μάλιστα είχε την αρμοδιότητα για παρεμφερή θέματα άρα δεν προσγειώθηκε σε άγνωστο πεδίο.
Δεν αρκεί όμως ένας υπουργός. Τα κόμματα – τα κόμματα εξουσίας τουλάχιστον – θα πρέπει να συμφωνήσουν στην ύπαρξη μιας ομάδας που θα αναλάβει όλες τις πτυχές της πολιτικής προστασίας. Χωρίς να νοιάζονται για τον εκλογικό ορίζοντα να προετοιμάσουν την χώρα να αντιμετωπίσει τις μεγάλες φωτιές που έρχονται. Δεν είναι καταστροφολογία. Είναι η πρόβλεψη όλων των επιστημόνων της Ευρώπης.
Είναι ο λογαριασμός της κλιματικής αλλαγής. Ο οποίος λογαριασμός θα είναι βαρύτερος αν υπολογίσουμε ότι ένα μετά το άλλο τα κράτη – και το μεγαθήριο η Γερμανία! – επιστρέφουν ξανά στις παλιές μορφές ενέργειας.
«Αυτοκτονούμε ομαδικώς» είπε πρόσφατα ο Γραμματέας του ΟΗΕ, ο Γκουτέρες, αντιδρώντας στην εγκατάλειψη ουσιαστικά των μέτρων που θα επιβράδυναν την κλιματική αλλαγή.
Στην Ελλάδα όμως εκτός από την κλιματική αλλαγή είναι και τα πεύκα και όλη η καύσιμη ύλη που διαθέτουν τα δάση μας και είναι και η αδιαφορία των ανθρώπων για την προστασία τους.
Το 95% των πυρκαγιών στην χώρα μας είναι από αμέλεια. Η γιαγιά που βάζει τηγάνι στην αυλή και καίει την Ηλία. Ο νεοέλληνας που καίει τα ξερόχορτα στον κήπο του και καίει το Μάτι.
Η δημοσιότητα για τους δράστες των πυρκαγιών θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδη και συνεχής. Όχι για να στιγματίσουμε τον απερίσκεπτο – που και αυτό δεν είναι κακό – αλλά για να καταλάβουν όλοι ότι οι φωτιές είναι δικό μας έργο. Του παππού και του γείτονα. Του κτηνοτρόφου και του εκδρομέα. Αν το πούμε και το ξαναπούμε ίσως φρενάρουμε κάποιους από αυτούς.
Και να μας μείνουν μόνο οι εμπρηστές. Αυτοί που ορέγονται να βλέπουν φλόγες ή χρησιμοποιούν την φωτιά ως όπλο για την σύγκρουση τους με την πολιτεία.
Το «Γαία πυρί μιχθήτω» είναι φράση ανώνυμου αρχαίου τραγικού. Και το «στάχτη και μπούρμπερη» ανώνυμου νεοέλληνα.
Θα τους σταματήσουμε;
Ή θα βγάλουμε το άχτι μας οι μισοί αναμασώντας πολιτικές αρλούμπες και οι άλλοι μισοί κάνοντας λάικ στην φωτογραφία με το γατάκι που σώθηκε από τις φωτιές;
