Ακούστε το podcast του Σταύρου Θεοδωράκη…
Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’90. Και ήμουν καλεσμένος για πρώτη φορά σε ένα τηλεοπτικό πάνελ. Στον Νίκο Χατζηνικολάου, στο MEGA.
Χωρίς γραβάτα βέβαια, με στολή ρεπόρτερ και ένα μεγάλο δαχτυλίδι στον παράμεσο του δεξιού χεριού.
«Μήπως να βγάλει το δαχτυλίδι;» φωνάζει ένας κάμεραμαν λίγο πριν ξεκινήσει η εκπομπή.
«Όχι βέβαια! Και όταν θα μιλάει κάνε του και μερικά κοντινά στα χέρια!»
Ήταν η φωνή του Τάσου Μπιρσίμ!
«Του σκηνοθέτη του Ανδρέα Παπανδρέου» όπως έγραψαν τα site την Τετάρτη 5 Ιουνίου του ‘24, την ημέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του.
Ο Μπιρσίμ, όμως, δεν ήταν μόνο ο σκηνοθέτης των μεγάλων πολιτικών συγκεντρώσεων.
Ήταν ένας εργάτης της τηλεόρασης, για δεκαετίες ολόκληρες.
Ήταν κατά μια έννοια ο σκηνοθέτης όλων μας την δεκαετία του ‘90, τη δεκαετία του 2000…
Ακόμα και όταν δεν πατούσε αυτός τα κουμπιά, όποτε μας συναντούσε μας συμβούλευε, μας επαινούσε, μας μάλωνε.
Όταν ξεκίνησα τους «Πρωταγωνιστές» με φώναξε για να μου πει γλυκά τα λάθη μου.
Ένας χορτασμένος άνθρωπος που δεν είχε να αποδείξει τίποτα, σε κανέναν.
Το ίδιο και το 2014 όταν ξεκίνησε το Ποτάμι.
Είχε προσφερθεί να μου πει ποιες στάσεις, ποιες κινήσεις ακόμη και ποιες ατάκες πολιτικών, αγαπούν οι πολίτες.
Ναι, ήταν ο μεγάλος μαέστρος των πολιτικών συγκεντρώσεων.
Στη προ Μπιρσίμ εποχή κυριαρχούσαν τα κοντινά και μονότονα πλάνα των πολιτικών στην σκηνή.
Ο Τάσος έφερε τα μεγαλειώδη μονόπλανα των συγκεντρώσεων.
Και οι κομματικοί, υπάκουα, έστηναν κόσμο σε όλες τις γωνίες που θα σάρωναν οι κάμερες.
Η συγκέντρωση, ας πούμε, ήταν στο Σύνταγμα, στην Σταδίου υπήρχε λίγος κόσμος αλλά οι κάμερες του Τάσου έδειχναν πλημμυρισμένη την Ομόνοια!
Και δεν θα βρεις ούτε ένα άσχημο πλάνο του Ανδρέα.
Ήξερε ακόμα και πότε θα βήξει, πότε θα σκουπίσει τον ιδρώτα του και έφευγε η κάμερα για να δείξει σημαίες και πανηγυρισμούς.
Ακόμη και όταν, μετά το χειρουργείο ανοικτής καρδιάς -το ’93- ο Παπανδρέου προχωρούσε τρεμάμενος, ο Μπιρσίμ έπιασε την στιγμή που ένας οπαδός φώναξε με όλη του την ψυχή: «Γεια σου Πρόεδρε… παλληκαρά».
Προσέξτε όμως.
Μπορεί για χρόνια να ήταν ο σκηνοθέτης του Πρωθυπουργού, όμως στις Μερσεντές και στα θωρακισμένα δε μπήκε ποτέ. Ταπεινός και γλυκομίλητος κυκλοφορούσε πάντα με ένα Ντεσεβό. Πράσινο νομίζω.
Άλλωστε, τη ζωή τη γνώρισε πουλώντας στραγάλια στο θερινό σινεμά του Λεωνιδίου. Εκεί ίσως μαγεύτηκε από τις κινηματογραφικές εικόνες.
Στο Λεωνίδιο, που επέστρεφε μέχρι τέλους με την γυναίκα του, Πηνελόπη, τα παιδιά του Μαρουσώ και Στάμο και τα εγγόνια του.
Να σκαλίζει που και που το περιβόλι του αγρότη πατέρα του, που κάποτε έβγαζε μελιτζάνες -τσακώνικες- και ντομάτες ζουμερές.
«Είχε την αγνότητα ενός παιδιού και τη δύναμη ενός λύκου», μου είπε ο γιος του, ο Στάμος, την ημέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του.
Και την ημέρα που έγινε ο αποχαιρετισμός -κηδεία το λένε κάποιοι- ο Στάμος πρόσθεσε στο τελευταίο αντίο μια φράση του Σοφοκλή:
«Η καλοσύνη γεννάει πάντα καλοσύνη!»
