ΠΑΡΙΣΙ. Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του Γάλλου συνθέτη και τραγουδιστή Σερζ Γκενσμπούρ, η Γαλλία τίμησε ένα από τα αγαπημένα της «κακά παιδιά». Την εποχή του θανάτου του, στις 2 Μαρτίου 1991, η χώρα εξέφρασε τη θλίψη της με τρόπο που δεν το είχε κάνει για κανέναν παλαιότερο καλλιτέχνη.
Σήμερα, ο Γκενσμπούρ, που γεννήθηκε Λισιέν Γκινσμπέργκ το 1928 από γονείς Ρωσοεβραίους πρόσφυγες, θεωρείται δικαίως ο τελευταίος Γάλλος καλλιτέχνης που αμφισβήτησε όχι τη μουσική σκηνή της χώρας, αλλά και τις κοινωνικές και πολιτιστικές συμβάσεις της εποχής, όπως λέει σε χθεσινό της άρθρο η βρετανική εφημερίδα Daily Telegraph. Το 1969, ο καλλιτέχνης προκάλεσε αίσθηση στη Γαλλία ενσωματώνοντας ήχους γυναικείου οργασμού στο τραγούδι του «Σ’ αγαπώ… ούτε κι εγώ», στο οποίο τραγουδούσε μαζί με τη σύντροφό του, Τζέιν Μπίρκιν. Το τραγούδι αποκλείστηκε από το ραδιοφωνικό δίκτυο του BBC, ενώ το Βατικανό εξέδωσε επίσημη καταδίκη του.
Η μουσική τόλμη του Γκενσμπούρ προκάλεσε την οργή μερίδας των Γάλλων, μετά την κυκλοφορία της εκδοχής του Γκενσμπούρ για τον εθνικό ύμνο, τη Μασσαλιώτιδα, την οποία απέδωσε σε ρυθμό μουσικής ρέγκε. Η οργή της γαλλικής Δεξιάς ήταν τέτοια, που ο Γκενσμπούρ δέχθηκε απειλές κατά της ζωής του.
Υστατη πρόκληση του Γκενσμπούρ υπήρξε ντουέτο με την κόρη του Σαρλότ με τον τίτλο «Αιμομειξία λεμονιού». Στο βίντεο του κομματιού, η 12χρονη Σαρλότ εμφανίζεται ημίγυμνη, ξαπλωμένη δίπλα στον επίσης ημίγυμνο πατέρα της, τραγουδώντας για τον «έρωτα που ποτέ δεν θα έχουμε».
