ΒΕΡΟΛΙΝΟ. Η παράταση της σχολικής χρονιάς έως τα Χριστούγεννα είναι ένα από τα μέτρα που προτείνονται στη Γερμανία προκειμένου να αποτραπεί η συσσώρευση γνωστικών κενών, που θεωρείται αναπόφευκτη λόγω της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Το μέτρο δεν συζητείται, για την ώρα, ευρέως, εν αντιθέσει με την Ιταλία, όπου η παράταση της σχολικής χρονιάς έχει εξαγγελθεί από τον ίδιο τον εντολοδόχο πρωθυπουργό Μάριο Ντράγκι, αν και μόνο έως τον Ιούλιο.
Τα ιταλικά σχολεία έκλεισαν και ξεκίνησαν τηλεκπαίδευση πέρυσι τον Μάρτιο, ενώ δεν ξανάνοιξαν παρά μόνο τον Σεπτέμβριο. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα έκλεισαν σε κάποιες επαρχίες, μετά ξανάνοιξαν και τώρα είναι κλειστά. Υπό αυτές τις συνθήκες, τα προβλήματα της μαθησιακής υστέρησης συσσωρεύονται και θίγουν ιδιαιτέρως τις οικογένειες που δεν μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά στο σπίτι.
Στη Γερμανία τα σχολεία είχαν μείνει μέχρι προσφάτως ανοικτά, με αυστηρούς κανόνες, αλλά και αυτό όχι σε όλα τα κρατίδια. Στη Θουριγγία, οι μαθητές θα συμπληρώσουν πέντε μήνες εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και από το κρατίδιο αυτό προέρχεται και η πρόταση για παράταση του σχολικού έτους. Την πρόταση ανέλυσε στην ιστοσελίδα του περιοδικού Spiegel ο κοινωνικός επιστήμων και καθηγητής από την Ερφούρτη Μάρσελ Χέλμπικ. Σύμφωνα με τον Χέλμπικ, το πιο σωστό θα ήταν να παραδεχθούμε ότι δεν διανύουμε μια φυσιολογική σχολική χρονιά με τις συνήθεις απαιτήσεις διδακτέας ύλης. Δεν αποτελεί λύση οι πιο αδύναμοι μαθητές να επαναλάβουν την τάξη, γιατί θα αυξηθεί το μέγεθος των περισσότερων τάξεων και θα διαρραγούν δεσμοί που εμπλουτίζουν τη σχολική εμπειρία.
Στο ερώτημα πώς μπορεί, πρακτικά, να δοθεί εξάμηνη παράταση, δεδομένου ότι οι ακαδημαϊκές χρονιές εναλλάσσονται εδώ και δεκαετίες με συγκεκριμένο ρυθμό, ο Χάλμπικ απάντησε ότι η γερμανική ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα σχολικών ετών που έχουν πάρει παράταση. Παραδείγματος χάριν, τη διετία 1966-1967 σε κάποια κρατίδια «χώρεσαν» δύο σύντομα σχολικά έτη, ενώ σε άλλα ένα μεγαλύτερης διάρκειας. Τότε, ο στόχος ήταν να συντονιστούν οι διάφορες περιοχές της χώρας ώστε παντού να ξεκινάει η σχολική χρονιά τον Αύγουστο, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα. Αλλά υπάρχει και ένα σύγχρονο παράδειγμα, στο κρατίδιο της Ρηνανίας-Παλατινάτου, όπου η φοίτηση διαρκεί δωδεκάμισι και όχι δώδεκα χρόνια.
Ο Γερμανός καθηγητής αναγνωρίζει ότι πρόκειται για δύσκολη απόφαση, αλλά πιστεύει ότι, αλλιώς, βασιζόμενοι στο πόση βοήθεια λαμβάνει το κάθε παιδί στο σπίτι, μετατρέπουμε ως κοινωνία ένα συλλογικό πρόβλημα σε ζήτημα ατομικής ευθύνης.
