Η απώλεια του πρίγκιπα Φιλίππου σε ηλικία 99 ετών θύμισε στους Βρετανούς ότι αργά ή γρήγορα είναι μοιραίο να βρεθούν αντιμέτωποι και με το βιολογικό τέλος της βασίλισσας Ελισάβετ, η οποία στις 21 Απριλίου γίνεται 95 ετών.
Τη στιγμή που θα συμβεί κάτι τέτοιο, πριν καν ανακοινωθεί, πριν αρχίσουν οι σημαίες να κυματίζουν μεσίστιες και πριν η χώρα συγκλονιστεί από εκδηλώσεις πένθους, ο Κάρολος θα έχει γίνει βασιλιάς. Θα έχει αυτομάτως κληρονομήσει όλους τους τίτλους και τη γη, καθώς και όλους τους μπελάδες που συνεπάγεται η διαχείριση του βασιλικού οίκου.
Αυτή τη στιγμή, η βασιλική οικογένεια έχει τρεις πόλους. Το παλάτι του Μπάκιγχαμ, όπου κατοικεί η βασίλισσα, το Κλάρενς Χάους, όπου κατοικεί ο Κάρολος με τη σύζυγό του Καμίλα και το Παλάτι του Κένσινγκτον, όπου κατοικεί ο πρωτότοκος γιος του Καρόλου, Ουίλιαμ με τη σύζυγό του Κέιτ και τα τρία παιδιά τους. Οι διπλωματικές ικανότητες της βασίλισσας επεκτείνονται και στην τήρηση των ισορροπιών ανάμεσα στις τρεις γενιές, αλλά η αποχώρησή της θα ανοίξει ένα ρήγμα ανάμεσα στις επιθυμίες των μηχανισμών του Μπάκιγχαμ και του Κλάρενς Χάους από τη μία και του παλατιού Κένσινγκτον από την άλλη.
Το επίδικο: πόσο παραδοσιακή πρέπει να είναι η διαδικασία της διαδοχής. Με βάση την παράδοση, ο Κάρολος κληρονομεί τα πάντα και διοικεί τη χώρα μέχρι τον θάνατό του. Μήπως όμως κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μεγαλύτερη αμφισβήτηση της μοναρχίας; Είναι σαφές ότι η Μεγάλη Βρετανία είναι μια χώρα πιστών υπηκόων της Ελισάβετ, αλλά θα συμβεί το ίδιο και με τον Κάρολο; Παραδείγματος χάρη, το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας είναι υπέρ της μοναρχίας όσο ζει η Ελισάβετ αλλά υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για τη στάση που θα τηρήσει στη συνέχεια.
Ενα κομβικής σημασίας επεισόδιο που καθιστά εμφανείς τις δυσκολίες εκτυλίχθηκε το 2019, όταν ο πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον ζήτησε από τη βασίλισσα να αναστείλει τη λειτουργία της Βουλής την ώρα που κορυφωνόταν η κοινοβουλευτική συζήτηση για το Brexit. Ο τότε πρόεδρος της Βουλής, Τζον Μπέρκοου, είχε χαρακτηρίσει την ενέργεια «κοινοβουλευτικά εξοργιστική» αλλά η κοινή γνώμη είχε πεισθεί ότι όποια απόφαση ελάμβανε η βασίλισσα θα ήταν για το καλό της χώρας.
«Αν είχαμε την ίδια κρίση με τον Κάρολο, θα έδειχναν τα μέσα ενημέρωσης και η κοινή γνώμη την ίδια εμπιστοσύνη;» διερωτάται η ιστορικός Κάθριν Χάντον. Πάντως, ακόμη και με τα πιο «προωθημένα» σενάρια διαδοχής, η ευθύνη για μια τέτοια απόφαση θα ανήκε στον Κάρολο.
Σύμφωνα με τα σενάρια αυτά, ο Κάρολος μπορεί να προχωρήσει σε ένα είδος καταμερισμού αρμοδιοτήτων με τον Ουίλιαμ, δηλαδή να κρατήσει το αξίωμα του αρχηγού του κράτους, τις εβδομαδιαίες συναντήσεις με τον πρωθυπουργό και την υποδοχή των πρέσβεων. Ολες οι υπόλοιπες βασιλικές λειτουργίες, που απαιτούν μεγαλύτερη έκθεση στην κοινή γνώμη, όπως οι επισκέψεις στο εξωτερικό, οι φιλανθρωπικές ενασχολήσεις και τα εγκαίνια κτιρίων, θα μπορούσαν να περάσουν στον Ουίλιαμ.
Γνώστες των τεκταινομένων στο παλάτι επιβεβαιώνουν ότι τέτοιου είδους σκέψεις έχουν γίνει, χωρίς ωστόσο να είναι σαφές αν έχουν επικρατήσει. Στην απόφαση αυτή δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε η κοινή γνώμη, οι προτιμήσεις της οποίας είναι μοιρασμένες 50%-50% ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο.
