Το κεντρικό έκθεμα του Βρετανικού Μουσείου στην έκθεση «Νέρων: o άνθρωπος πίσω από τον μύθο» είναι ένα κατεστραμμένο σιδερένιο πλέγμα παραθύρου, σκουριασμένο και παραμορφωμένο. Πρόκειται για απομεινάρι της μεγάλης φωτιάς της Ρώμης, το 64 μ.Χ.
Ο Νέρων εγγράφηκε και παρέμεινε στην Ιστορία ως ο αυτοκράτορας-εμπρηστής της Αιώνιας Πόλης, που παρακολουθούσε την ολική καταστροφή παίζοντας μουσική. Αυτή τη μελανή εικόνα για τον Ρωμαίο αυτοκράτορα φιλοδοξεί να ανατρέψει η έκθεση. Ο διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου, Χαρτουίνγκ Φίσερ, αναφέρει στον συνοδευτικό κατάλογο: «Ο Νέρων είναι γνωστός ως ο Ρωμαίος αυτοκράτορας που πυρπόλησε τη Ρώμη, ως ένας τύραννος, κτηνώδης και ανελέητος προς την οικογένειά του, ως ένας θλιβερός μεγαλομανής».
Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση ανατρέπεται μέσα από τα εκθέματα του μουσείου. Γλυπτά, αρχιτεκτονικά στοιχεία, νομίσματα και κοσμήματα, τοιχογραφίες και επιγραφές αναδεικνύουν μια διαφορετική προσωπικότητα: ενός νέου άνδρα που έγινε αυτοκράτορας πριν κλείσει τα 17 του χρόνια και οδηγήθηκε από τους αντιπάλους του στην αυτοκτονία στα 30 του.
Ο έφορος της έκθεσης, Θόρστεν Οπερ, τονίζει πως οι κατηγορίες κατά του Νέρωνα, ως αιμομείκτη που είχε σχέση με τη μητέρα του πριν τη δολοφονήσει, όπως και την πρώτη του σύζυγο, ως ενσάρκωσης του απόλυτου κακού, που έκαψε τη Ρώμη για να οικοδομήσει ένα ωραιότερο παλάτι, βασίζονται σε ψεύδη. Η εκστρατεία σπίλωσής του ξεκίνησε από τους αντιπάλους του, μέλη της ελίτ, που τρομοκρατήθηκαν από τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και την προώθηση των χαμηλότερων τάξεων, ενώ εξακολούθησε και μετά τον θάνατό του.
Μέσα από την έκθεση διαφαίνεται ότι η μεγάλη φωτιά της Ρώμης προκλήθηκε, πιθανότατα, από ατύχημα, ενώ ο Νέρων απουσίαζε. Επειδή, όμως, αναζήτησε «αποδιοπομπαίους τράγους» για την ολοκληρωτική καταστροφή μεταξύ των μετέπειτα χριστιανών, ο αυτοκράτορας εξελίχθηκε σε «Αντίχριστο» για όσους ασπάστηκαν τον χριστιανισμό.
Η Μαίρη Μπερντ, καθηγήτρια Κλασικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κέμπριτζ και μέλος του Δ.Σ. του Βρετανικού Μουσείου, τονίζει ότι ο Νέρων συκοφαντήθηκε για τις καταχρήσεις, τα γλέντια και την πολυτέλεια και υπερβολή με την οποία περιέβαλλε τον εαυτό του, παρότι τα ίδια έκαναν οι προκάτοχοι και οι διάδοχοί του, όπως ο Καλιγούλας και ο Δομιτιανός. «Οι προσωπικότητες συγκεκριμένων αυτοκρατόρων υπήρξαν εξαιρετικά πολύπλοκες. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ωστόσο, παρέμεινε σταθερή, ασχέτως ποιος ήταν ο αυτοκράτορας», σημειώνει.
