ΜΑΔΡΙΤΗ. Μέτρα για την προστασία της παέγια της Βαλένθια ανακοίνωσε η τοπική κυβέρνηση, ανακηρύσσοντας το έδεσμα μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου. Σε οκτασέλιδη ανακοίνωση, η τοπική κυβέρνηση αναφέρει: «Η παέγια είναι έμβλημα της μεσογειακής δίαιτας, χάρη στα συστατικά και τα χαρακτηριστικά της, που είναι αναπόσπαστα από την κουλτούρα της περιοχής μας. Ολα τα συστατικά, όπως το ψάρι, το κρέας, τα λαχανικά, το δικαίως διάσημο ελαιόλαδό μας και το ρύζι, αποτελούν μέρος μιας ισορροπημένης μεσογειακής δίαιτας».
Η κήρυξη του πιάτου ως τμήμα της πολιτιστικής κληρονομιάς θα βοηθήσει, σύμφωνα με τις τοπικές αρχές, στην προώθηση της μελέτης και της επιστημονικής έρευνας γύρω από τις ευεργετικές του ιδιότητες στην ανθρώπινη υγεία, ενώ θα εγγυηθεί «την επιβίωση του παραδοσιακού αυτού φαγητού για τις ερχόμενες γενιές». Παρά την προεξάρχουσα θέση που κατέχει η παέγια στην κουζίνα της Βαλένθια, το αγαπημένο ισπανικό γεύμα έχει πέσει θύμα αμφιλεγόμενων αλλοιώσεων και πειραματισμών, σύμφωνα με άρθρο της εφημερίδας The Guardian. Το 2016, ο Βρετανός σεφ Τζέιμι Ολιβερ προκάλεσε αποτροπιασμό σε όλη την Ισπανία υποστηρίζοντας ότι η παέγια θα έπρεπε να περιλαμβάνει και ισπανικό λουκάνικο «τσορίθο».
Η ανακοίνωση της τοπικής κυβέρνησης περιλαμβάνει επίσης χρήσιμες συμβουλές για τους επίδοξους ερασιτέχνες σεφ. Η πηγή θερμότητας είναι πολύ σημαντική. «Η Βαλένθια διαθέτει ξυλεία οπωροφόρων σε αφθονία. Η καύση ξύλου λεμονιάς ή πορτοκαλιάς στον φούρνο της παέγια τής δίνει μοναδικό άρωμα λεμονιού. Η φωτιά πρέπει να μοιράζεται καλά και να μην εκπέμπει υπερβολικό καπνό», αναφέρει η ανακοίνωση. Ισως ο σημαντικότερος κανόνας είναι η ρητή απαγόρευση ανακατώματος του ρυζιού κατά τη διάρκεια της βράσης. Κάθε «εισβολή» της σπάτουλας θα απελευθερώσει υπερβολική ποσότητα αμύλου από το ρύζι, κάνοντας το πιάτο να «λασπώσει».
Εδεσμα μεγάλης πολιτιστικής σημασίας ανακηρύχθηκε από την τοπική κυβέρνηση το δημοφιλές ισπανικό πιάτο.
Οι τοπικές αρχές επισημαίνουν ότι η παέγια είναι το οικογενειακό γεύμα της Κυριακής και αντιπροσωπεύει την ιστορική συνέχεια, παράλληλα με την ποικιλία των μεσογειακών γεύσεων. «Η παράδοση θέλει την παέγια να τρώγεται με κουτάλι, αν και το έθιμο αυτό τείνει να υποχωρήσει και ο καθένας μπορεί να την απολαύσει όπως νομίζει», αναφέρεται στην ανακοίνωση.
Το έδεσμα κατέληξε στη σημερινή μορφή του με την πάροδο των αιώνων και μετά την εισαγωγή του ρυζιού και την άνθηση του εμπορίου σαφράν από τους Αραβες κατακτητές της Ιβηρικής χερσονήσου. Η πρώτη αναφορά σε παέγια γίνεται σε χειρόγραφο του 18ου αιώνα.
