Σε μια εποχή (εκ)μηδενιστική, της γενικευμένης και ηχηρής κακοφωνίας όπως είναι η δική μας, γεγονότα ήσσονος σημασίας παίρνουν τεράστιες διαστάσεις και γίνονται αυτό που κάποτε χαρακτηρίζαμε «πρωτοσέλιδα», για να λησμονηθούν λίγες ώρες αργότερα, εννοείται. Eτσι και η περίφημη ιστορία με την ευρωπαϊκή σημαία στην παρισινή Αψίδα του Θριάμβου.
Η γαλλική κυβέρνηση θέλησε προφανώς να υπογραμμίσει με τον συμβολικό αυτό τρόπο την έναρξη της γαλλικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Eνωση και τη σημασία που της αποδίδει. Iσως… Ναι. Iσως και να μηνύσει σε κάποιους «απείθαρχους» (Ούγγρους, Πολωνούς κ.ά.) ότι αυτό το σύμβολο είναι βαρύ, ότι σημαίνει κάτι που ξεπερνάει τον καθένα χωριστά και μιλάει για ένα «όλοι μαζί», condition sine qua non στους καιρούς που ζούμε.
Μόνον κάποιοι κακόπιστοι θα μπορούσαν να το εκλάβουν ως άρνηση της εθνικής ταυτότητας ή περιφρόνηση της γαλλικής σημαίας, η οποία ούτως ή άλλως κυματίζει τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες τον χρόνο στα δημόσια κτίρια σε όλη τη Γαλλία. Ποιοι «κακόπιστοι»;
Με πολύ στενά προεκλογικά κριτήρια, λοιπόν, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: χάθηκε να είχαν αναρτήσει και τις δύο σημαίες;
Η Ακροδεξιά της κ. Λεπέν, την οποία ανησυχεί και ο –επίσης ακροδεξιός– ανταγωνισμός που της ξημέρωσε από την πολιτική καρικατούρα που ενσαρκώνει ο κ. Ζεμούρ: μια απειλητική φιγούρα που δυστυχώς αναδύθηκε από τον δημοσιογραφικό κόσμο. Είναι γνωστό ότι η γαλλική –και όχι μόνον η γαλλική– Ακροδεξιά είναι αναχρονιστικά και στενόμυαλα εθνικιστική, επομένως άκρως επικίνδυνη για το μέλλον της Ευρώπης. Κατά έναν παράδοξο τρόπο συναντιέται επί του προκειμένου με τον όψιμο εθνικισμό μιας ορισμένης Αριστεράς η οποία, μη βρίσκοντας στην Ενωμένη Ευρώπη το δικό της χαμένο διεθνιστικό όραμα, αυτοπροσδιορίζεται μεν ως «προοδευτική» αλλά μένει μέχρι τον λαιμό βουλιαγμένη στο παρελθόν. Βλάπτουν όλοι τους το ίδιο, για να παραφράσουμε έναν πασίγνωστο στίχο.
Αυτά βέβαια τα γνωρίζουν πολύ καλά ο πρόεδρος Μακρόν, που ετοιμάζεται για εκλογές, όπως και οι συνεργάτες του. Με πολύ στενά προεκλογικά κριτήρια, λοιπόν, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς: χάθηκε να είχαν αναρτήσει και τις δύο σημαίες;
* Η κ. Κατερίνα Δασκαλάκη είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας.
