Μαθήματα επικίνδυνης και καταστροφικής ηγεσίας παραδίδει στον κόσμο ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν, καθιστώντας επιτακτική την επίδειξη ενότητας από μέρους των δημοκρατιών. Ο πρόεδρος Μπάιντεν και οι εταίροι του πρέπει να παραμείνουν ενωμένοι και αποφασιστικοί απέναντι σε απειλές, τεχνάσματα και στην εκστρατεία παραπληροφόρησης του Πούτιν. Οπως αναρωτήθηκε ο πρόεδρος Μπάιντεν: «Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον Πούτιν να ανακηρύσσει την ανεξαρτησία κρατιδίων σε εδάφη που ανήκουν σε γειτονικές του χώρες;». Ολα αυτά αποκαλύπτουν ότι η ρωσική επίθεση δεν έχει ως πρωταρχικό της αίτιο το ΝΑΤΟ ή την ασφάλεια της Ρωσίας. Εχει να κάνει, όμως, με την ξενόφοβη, αυτοκρατορική και εσφαλμένη εντύπωση ότι η Ουκρανία υπήρξε ανέκαθεν ρωσική απόφυση, η ανεξαρτησία της ιστορικό ατύχημα και οι ηγέτες της σφετεριστές.
Αδιανόητη η εισβολή
Το ρωσικό στοίχημα εντυπωσιάζει χάρη στην αποκοτιά του. Ο Πούτιν κήρυξε πόλεμο σε κυρίαρχο ευρωπαϊκό κράτος, πράξη αδιανόητη στη σύγχρονη Ευρώπη. Αν μη τι άλλο, ο Πούτιν θα έκανε καλά να σκεφθεί τι σημαίνει η απόφασή του για τον ρωσικό λαό, στον οποίο ψεύδεται καθημερινά. Ρωσικές σοροί θα αρχίσουν να έρχονται πίσω από τα μέτωπα της Ουκρανίας, ενώ η ρωσική κοινωνία θα πληγεί από τις οικονομικές επιπτώσεις του διεθνούς εξοστρακισμού της Ρωσίας.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν, από τη μεριά του, διαχειρίσθηκε την κρίση αποφασιστικά, υπομονετικά και με αξιοπρέπεια, ενημερώνοντας τακτικά το αμερικανικό και το διεθνές κοινό για τις πληροφορίες που διέθετε από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Η προσέγγιση αυτή στη διαχείριση κρίσεων είναι καινοτόμος και βοήθησε στη συσπείρωση των Ευρωπαίων τους τελευταίους μήνες, καθώς ο Πούτιν συγκέντρωνε στρατό στα σύνορα.
Καμία δικαιολογία για τη Ρωσία που επιλέγει να αγνοήσει το διεθνές δίκαιο, με πρόφαση τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ.
Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της απέκλεισαν δικαίως το ενδεχόμενο κήρυξης πολέμου στη Ρωσία για την εισβολή στην Ουκρανία. Το Κίεβο θα πρέπει να αντιμετωπίσει μόνο του τη ρωσική επίθεση, αν και οι επιπτώσεις των δυτικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας θα επηρεάσουν αρνητικά και τις οικονομίες των Ευρωπαίων, όπως με την αναπόφευκτη αύξηση του κόστους καυσίμων. Ο Μπάιντεν είχε δίκιο να μη θέλει να ξεδιπλώσει το πλήρες οπλοστάσιο των κυρώσεων που διαθέτει. Οσο υπάρχει έστω και μία ελπίδα αποφυγής ευρύτερης εισβολής, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πρέπει να διατηρήσουν ανοικτές τις διπλωματικές οδούς. Οι κυρώσεις πρέπει να οδηγήσουν στην κήρυξη του Πούτιν και του στενού κύκλου του ως «εγκληματιών πολέμου», με διεθνές ένταλμα σύλληψης εις βάρος τους. Πολλές ακόμη ρωσικές τράπεζες πρέπει να προστεθούν στον ήδη υπάρχοντα κατάλογο κυρώσεων, ενώ η πώληση ευρείας γκάμας τεχνολογικών προϊόντων πρέπει να απαγορευθεί.
Αναλυτές και ιστορικοί θα συζητούν για καιρό εάν οι αιτιάσεις του Πούτιν βασίζονται στην πραγματικότητα, εάν δηλαδή ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ενήργησαν επιπόλαια επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ και εάν η Ρωσία δικαίως αισθάνθηκε να απειλείται από αυτό. Εντονη αναμένεται να είναι και η συζήτηση για το εάν ο Μπάιντεν και οι δυτικοί ηγέτες μπορούσαν να κάνουν περισσότερα για να κατευνάσουν τον Πούτιν.
Δεν υπάρχει, όμως, καμία δικαιολογία για εισβολή σε ασθενέστερη γειτονική χώρα. Απαντώντας στο ερώτημα του Μπάιντεν, κανείς και τίποτα δεν παραχώρησε στον Πούτιν το δικαίωμα να υφαρπάζει εδάφη ή να αποφασίζει για το μέλλον γειτονικών κρατών του. Οι επιπτώσεις της επίθεσης αυτής θα είναι τρομερές για τους Ουκρανούς και επίπονες για τη Δύση, ενώ το κόστος για τη Ρωσία θα είναι τεράστιο, τόσο σε ζωές όσο και σε οικονομική επιβράδυνση. Για όλα αυτά, ο Βλαντιμίρ Πούτιν φέρει την αποκλειστική ευθύνη.
