Το μικρό, λευκό πλακάτ που κρατάει η 24χρονη Νατάλια από την Ουκρανία λέει με γαλάζια γράμματα: «Πάρτε τα χέρια σας από την Ουκρανία». Δίπλα της στέκεται ο σύντροφος της, ο 21χρονος Ιγκόρ.
Μαζί του έχει δυο μπαλόνια – ένα κίτρινο και ένα μπλε, τα χρώματα της Ουκρανικής σημαίας, της σημαίας της χώρας από την οποία κατάγεται η κοπέλα του, της χώρας που η δική του χώρα επιτίθεται από τα ξημερώματα της Πέμπτης.
«Είμαι Ρώσος», λέει διστακτικά στην «Καθημερινή» ο Ιγκόρ στην πλατεία Μοναστηρακίου, όπου το απόγευμα της Πέμπτης διαδήλωσαν υπέρ της Ουκρανίας και κατά της Ρώσικης εισβολής δεκάδες ως επί το πλείστον Ουκρανοί πολίτες που ζουν στην Ελλάδα. Νιώθει ενοχικά. Ξέρει φυσικά πως δεν φταίει ο ίδιος για τις πράξεις της γενέτειράς του – αλλά δεν παύει να ντρέπεται. «Ντρέπομαι για αυτό που συμβαίνει», δηλώνει, «ευτυχώς ξέρω πολύ κόσμο που διαφωνεί».
Αναφέρεται κυρίως σε νέους Ρώσους – λέει πως ακόμα και στην Αθήνα, δεκάδες Ρώσοι νεαρής ηλικίας είναι μέλη σε groups στο Telegram που οργανώνουν συγκεντρώσεις κατά του πολέμου στην Ουκρανία. Οι μεγαλύτεροι συμπατριώτες του είναι μια άλλη ιστορία – «τον θέλουν πάρα πολύ», λέει για τον Βλαντιμίρ Πούτιν, «σαν να είναι ο πατέρας τους».
«Οι Ουκρανοί είμαστε παντού»
Η Νατάλια, φοιτήτρια ψυχολογίας στην Αθήνα, καπνίζει αγχωμένη. «Έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι», δηλώνει, αλλά πιστεύει πως η Ουκρανία δεν θα πέσει, πως ο στρατός τους θα κρατήσει, πως θα έρθει βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τις Η.Π.Α – «δες γύρω σου», λέει, «οι Ουκρανοί είμαστε παντού».
Πόλεμο με ποιους;
