ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Τις λειτουργίες ενός άστρου-βρικόλακα κατέγραψαν για πρώτη φορά λεπτομερώς αστρονόμοι, παρατηρώντας πως το άστρο απορροφά τα εξωτερικά στρώματα της ατμόσφαιρας άλλου άστρου, αφήνοντας από το «θύμα» μόνο τον εξασθενημένο πυρήνα του. Οι ερευνητές ανακοίνωσαν ότι οι παρατηρήσεις από το τηλεσκόπιο ESO στη Χιλή αποσαφήνισαν τη μορφή του συστήματος HR 6819, αποδεικνύοντας ότι τα δύο «συνοδευτικά» άστρα του δεν συνορεύουν με μαύρη τρύπα, όπως υπέθεταν μέχρι σήμερα οι αστρονόμοι. Τα δύο άστρα συνυπήρχαν σε δυαδικό σύστημα, ενωμένα σε τροχιά με περίοδο 40 ημερών. Παρότι τα δυαδικά συστήματα είναι σχετικά κοινά, η μοναδικότητα του HR 6819 έγκειται στον αστρικό βαμπιρισμό του.
Απορροφούν τα εξωτερικά στρώματα της ατμόσφαιρας εξασθενημένων γειτόνων τους.
«Με τον όρο “αστρικός βαμπιρισμός” εννοούμε ότι ένα άστρο ρουφάει την ύλη του άλλου. Αυτό μπορεί να συμβεί εάν τα άστρα ταξιδεύουν κοντά το ένα με το άλλο και η έλξη της βαρύτητας είναι τέτοια που η απορρόφηση υλικών είναι εφικτή», λέει η αστρονόμος Αμπιγκέιλ Φροστ του Πανεπιστημίου του Λέβεν στο Βέλγιο. Τα άστρα γηράσκουν με το πέρας του χρόνου, ενώ όσα βρίσκονται σε δυαδικά συστήματα με άστρα σε κοντινή τροχιά κινδυνεύουν να πέσουν θύματα βαμπιρισμού από τα μικρότερα σε όγκο, αλλά βαρύτερα «αδέλφια» τους. Το άστρο που αναπτύσσεται ταχύτερα είναι αυτό που πέφτει θύμα του βρικόλακα.
Το συγκεκριμένο δυαδικό σύστημα βρίσκεται 1.000 έτη φωτός από τη Γη. Σε μελέτη του 2020, οι αστρονόμοι εκτίμησαν ότι το σύστημα αυτό στέγαζε την πλησιέστερη στη Γη μαύρη τρύπα. Τα νέα στοιχεία του ραδιοτηλεσκοπίου στη Χιλή διαψεύδουν, όμως, αυτή την εκτίμηση.
