Ζούμε καθημερινά την καταστροφή της Ουκρανίας, την απάνθρωπη μεταχείριση αμάχων, οικογενειών, παιδιών και τη φρίκη του βομβαρδισμού σπιτιών, νοσοκομείων, σχολείων, μοναστηριών. Την προσφυγιά.
Ζούμε σήμερα τη μεγαλύτερη προσβολή στην ιστορική μνήμη της θυσίας (πολιορκία Λένινγκραντ/Αγίας Πετρούπολης) και αυτοθυσίας (Στάλινγκραντ) του ρωσικού λαού απέναντι στη βαρβαρότητα του Γερμανού κατακτητή. Κίεβο, Μαριούπολη, Χάρκοβο είναι οι πόλεις που θα μείνουν εφεξής στην Ιστορία ως πρότυπα αντίστασης στον Ρώσο εισβολέα. Ζούμε τον αηδιαστικό πόλεμο του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν.
Στενοχωριούνται οι θαυμαστές του –και στην Ελλάδα– οι οποίοι εύκολα αφομοιώνουν την περί «αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας προπαγάνδα του Κρεμλίνου. Επιλεγμένοι σχολιαστές επιμένουν στο ναζιστικό/φασιστικό τάγμα Αζόφ. Γνωρίζουν ότι ένα τάγμα αριθμεί έως χίλιους άνδρες; Στατιστικά αμελητέα δύναμη στην Ουκρανία με πληθυσμό 43.293.000 κατοίκους. Ο πρόεδρος Ζελένσκι είναι Ισραηλίτης, ενώ η σοβαρότερη μεσολαβητική προσπάθεια γίνεται από το Ισραήλ. Το 1941-1944 ο φόρος αίματος της (σοβιετικής τότε) Ουκρανίας από την εισβολή και κατοχή των στρατευμάτων της ναζιστικής Γερμανίας ξεπέρασε τα 4 εκατ. περιλαμβανομένου ενός εκατ. Εβραίων.
Καθαρότερος τώρα –δυστυχώς– μοιάζει ο στόχος κάποιων και στην Ελλάδα οι οποίοι μην έχοντας γνωρίσει χούντα, φασισμό και ναζισμό εύκολα αναφέρονται σε αυτούς αγνοώντας –συνειδητά/ασυνείδητα– τη σημασία και τα χαρακτηριστικά τους. Μπορούν τώρα να σταματήσουν ώστε να αποφύγουν να ταυτίζονται με την προπαγάνδα του κ. Πούτιν. Ας θυμηθούν τουλάχιστον τον σταλινισμό.
Στενοχωριούνται οι θιασώτες του κ. Πούτιν. Υιοθετούν ισχυρισμούς περί αδικιών της ιστορίας και ταπεινωτικών διεθνών –γραπτών και άγραφων– συμφωνιών για να δικαιολογήσουν την αναθεωρητική και επιθετική «ανάνηψη» της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Προφανώς ο ηγεμόνας του Κρεμλίνου και οι θαυμαστές του αγνοούν ότι το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου «Ο Αγών μου» τιτλοφορείται «Το δικαίωμα στη Νόμιμη Αμυνα». Ο Αδόλφος στις 20 τελευταίες σελίδες ανακεφαλαίωσε πώς και γιατί η Γερμανία έπρεπε να «διορθώσει» την ταπείνωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών κ.λπ. Δεν παροτρύνω να ξαναδιαβαστεί. Φοβούμαι όμως ότι ενυπάρχουν σημεία επαφής λόγου και στόχων με όσα εκπορεύονται σήμερα.
Στενοχωριούνται και οι χριστιανοί ορθόδοξοι, προσκυνητές του κυρίου Βλαντιμίρ Πούτιν. Στην αγριότητα των πολέμων στη Γιουγκοσλαβία είδαμε μουσουλμάνους και ισλαμιστές κατά χριστιανών ορθοδόξων και καθολικών, ορθόδοξους κατά καθολικών, καθολικούς κατά ορθοδόξων. Χριστιανούς ορθόδοξους να εξοντώνουν μαζικά μουσουλμάνους (Σρεμπρένιτσα). Τον Μάρτιο του 2022 βλέπουμε «καινοτόμο» ορθόδοξο Ρώσο ηγέτη να προσκαλεί ισλαμιστές μισθοφόρους να εξοντώσουν ορθόδοξους Ουκρανούς.
Στεναχωρούνται όσοι είχαν εμπιστευθεί τη Ρωσική Ιδέα του κ. Πούτιν. Αν στόχο είχε να ανυψώσει το γόητρο, το κύρος, την ισχύ, την αξιοπιστία και επιρροή της Ρωσίας δείχνει να απέτυχε. Κινδυνεύει τελικά να καταγραφεί ως ο μοιραίος ηγέτης της. Αποτυγχάνει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις και στις κυριολεκτικά δικές του Υπηρεσίες Πληροφοριών.
Καθηλώνονται καθημερινά από την αντίσταση της Ουκρανίας, χώρας εκτός ΝΑΤΟ, οι κατά τεκμήριο ισχυρότερες δυνάμεις της Ρωσίας. Η προβολή ισχύος των ενόπλων δυνάμεων –προϋπόθεση απαραίτητη για να ξαναγίνει υπερδύναμη– αμφισβητείται στην Ουκρανία. Στο πεδίο των επιχειρήσεων με συμβατικά όπλα –χωρίς ευρεία μέχρι στιγμής χρήση αεροπορίας– ο ρωσικός στρατός αποδεικνύεται ανίκανος να επιτύχει τους στόχους. Το ΝΑΤΟ αποκτά ήδη στρατηγικό πλεονέκτημα από έναν πόλεμο στον οποίο δεν μετέχει.
Ανεξαρτήτως της έκβασης των μαχών στην Ουκρανία, η Ρωσία είναι ο χαμένος του πολέμου. Δεν υπάρχει τιμή και ανδρεία αλλά ταπείνωση σε πολιτικούς ηγέτες και στρατιωτικούς επιτελείς που σχεδιάζουν και εκτελούν βομβαρδισμούς αμάχων πολιτών, μοναστηριών, νοσοκομείων, σχολείων.
Πολλοί στη Δύση πίστευαν ότι ο πρόεδρος Πούτιν θα μπορούσε να αποτελέσει έναν απαιτητικό και δύσκολο μεν, αξιόπιστο δε εταίρο στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ισορροπίας. Η σταθερά που λεγόταν Ρωσία μεταλλάσσεται σε αστάθμητη μεταβλητή.
Ανησυχώ. Η χαρακτηριστική ανικανότητα και αποτυχία –ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης στην Ουκρανία– των συμβατικών ενόπλων δυνάμεων της Ρωσίας θα οδηγήσει τον πρόεδρό της στην αποκλειστική σκέψη της σημασίας των όπλων μαζικής καταστροφής και τακτικών –θεάτρου μάχης– πυρηνικών. Πρόωρη ίσως. Οχι όμως εξωπραγματική.
* Ο κ. Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς είναι πρέσβης επί τιμή, συγγραφέας του βιβλίου «Τα Σύνορα – Αναθεωρητισμός» (εκδ. Ι. Σιδέρης).
