Η Νάντια Τρουμπτσανίνοβα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι στα 70 της χρόνια, θα έκανε καθημερινά ωτοστόπ μέχρι την κατεστραμμένη πόλη Μπούκα, προσπαθώντας να φέρει τη σορό του γιου της στο χωριό για ταφή.
Πολλές είναι οι ερωτήσεις που τη βασανίζουν. Γιατί ο Βαντίμ είχε πάει στη Μπούκα, όπου οι Ρώσοι στρατιώτες έδειξαν το πιο σκληρό τους πρόσωπο; Ποιος τον πυροβόλησε καθώς οδηγούσε στην οδό Γιαμπλούνσκα, όπου βρέθηκαν τόσα πτώματα; Και γιατί έχασε τον γιο της μόλις μια μέρα πριν αποχωρήσουν οι Ρώσοι από την πόλη;
Ο 48χρονος θάφτηκε από αγνώστους πρόχειρα σε μια αυλή σπιτιού στη Μπούκα, μέχρι που τον εντόπισε η μητέρα του. Εδώ και μία εβδομάδα προσπαθεί να τον φέρει στο χωριό για να τον θάψει. Αλλά είναι ένα πτώμα ανάμεσα σε εκατοντάδες, μέρος μιας έρευνας για εγκλήματα πολέμου που έχουν προκαλέσει παγκόσμιο αποτροπιασμό.
Πολλοί ηλικιωμένοι, όπως η Τρουμπτσανίνοβα, έμειναν πίσω την ώρα που εκατομμύρια Ουκρανοί εγκατέλειψαν τη χώρα ή μετακινήθηκαν σε άλλες περιοχές.
Η Νάντια Τρουμπτσανίνοβα είδε για τελευταία φορά τον γιο της στις 30 Μαρτίου. Νόμιζε ότι είχε βγει για μια βόλτα, καθώς ανάρρωνε από εγκεφαλικό. «Θα ήταν τρελό να πάει πιο μακριά», τόνισε. Αναρωτιέται αν έψαχνε με το αυτοκίνητό του σημείο όπου λειτουργούσε το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας, προκειμένου να καλέσει τον γιο του για να του ευχηθεί χρόνια πολλά.
Αναρωτιέται αν ο Βαντίμ πίστευε ότι οι Ρώσοι στη Μπούκα ήταν σαν αυτούς που κατέλαβαν το χωριό τους, οι οποίοι τους είπαν ότι δεν θα τους συμβεί τίποτα κακό αν δεν προβάλλουν αντίσταση.
Μια εβδομάδα αργότερα, βρήκε τον αυτοσχέδιο τάφο του Βαντίμ με τη βοήθεια ενός αγνώστου, ο οποίος είχε το ίδιο όνομα και την ίδια ηλικία με τον γιο της. Την επόμενη μέρα, εντόπισε τη μαύρη σακούλα με το πτώμα σε ένα νεκροταφείο στη Μπούκα.
Σήμερα, πιστεύει ότι η σορός του γιου της βρίσκεται σε ένα φορτηγό ψυγείο έξω από το νεκροτομείο της ερειπωμένης πόλης. Αναζητά απεγνωσμένα έναν υπάλληλο προκειμένου να επισπευσθεί η διαδικασία επιθεώρησης του πτώματος και έκδοσης των εγγράφων που απαιτούνται για να το πάρει μαζί της.
«Ανησυχώ για το πού θα τον μετέφεραν και αν θα μπορούσα να τον βρω», είπε.
Μόλις παραλάβει τη σορό του, θα χρειαστεί ένα φέρετρο. Ένα φέρετρο κοστίζει περίπου 90 δολάρια, όσα η μηνιαία σύνταξή της. Η Τρουμπτσανίνοβα, όπως και άλλοι ηλικιωμένοι, δεν έχει λάβει σύνταξή από την έναρξη της ρωσικής εισβολής. Παίρνει κάποια χρήματα πουλώντας τα λαχανικά που καλλιεργεί, αλλά οι πατάτες που ήθελε να φυτέψει τον Μάρτιο μαράθηκαν, καθώς κρυβόταν στο σπίτι της.
Η μπαταρία στο γερασμένο κινητό της τελειώνει γρήγορα. Ξεχνάει τον αριθμό του τηλεφώνου της. Ο άλλος γιος της, δύο χρόνια μικρότερος από τον Βαντίμ, είναι άνεργος και προβληματισμένος. Τίποτα δεν είναι εύκολο.
«Θα έφευγα από αυτό το μέρος γιατί νιώθω ότι είναι τόσο δύσκολο να είμαι εδώ», δήλωσε γεμάτη αποφασιστικότητα η Τρουμπτσανίνοβα.
Θυμήθηκε ότι έβλεπε στην τηλεόραση, όταν ακόμα λειτουργούσε, τις πρώτες μέρες του πολέμου, εκπομπές να δείχνουν χιλιάδες Ουκρανούς να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Ανησυχούσε για αυτούς. Πού πηγαίνουν; Πού θα κοιμηθούν; Τι θα φάνε; Πώς θα ξαναφτιάξουν τη ζωή τους;
«Τους λυπήθηκα πολύ», είπε. «Και τώρα, είμαι σε αυτή την κατάσταση. Νιώθω τόσο χαμένη. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο χαμένη είμαι. Δεν είμαι καν σίγουρη ότι θα κοιμηθώ σήμερα και θα ξυπνήσω αύριο».
Όπως πολλοί Ουκρανοί στην ηλικία της, εργάστηκε σκληρά για να προσφέρει στα παιδιά της μια καλύτερη ζωή από τη δική της. «Αυτά ήταν τα σχέδιά μου», είπε ταραγμένη. «Τι σχέδια θέλετε να έχω τώρα; Πώς μπορώ να κάνω σχέδια αν ένας από τους γιους μου κείτεται νεκρός στη Μπούκα;».
Την Πέμπτη, περίμενε ξανά έξω από το νεκροτομείο της Μπούκα. Μετά από ακόμα μια κουραστική μέρα χωρίς να σημειωθεί καμία πρόοδο, κάθισε σε ένα παγκάκι κάτω από τον ήλιο. «Πάω σπίτι. Αύριο θα έρθω ξανά», είπε.
Το νεκροταφείο όπου θέλει να θάψει τον γιο της φαίνεται από το δωμάτιο του Βαντίμ. Εκεί, μόλις έφτασε ένα βαν που μετέφερε ένα ακόμα φέρετρο, δύο 82χρονες γυναίκες που καθόντουσαν σε παγκάκι, σηκώθηκαν και έκαναν τον σταυρό τους.
Η Νεονίλλα και η Έλενα, τραγουδούν στις κηδείες. «Ο μεγαλύτερος πόνος για μια μητέρα είναι να χάσει τον γιο της», είπε η Νεονίλλα. «Δεν υπάρχουν λέξεις για να τον περιγράψω».
Όπως η Τρουμπτσανίνοβα, δεν έφυγαν όταν οι Ρώσοι στρατιώτες έφτασαν στο χωριό τους. «Αυτή είναι η γη μας», είπαν.
Πηγή: AP
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
