Πινακίδες στις οποίες βρίσκονται αναρτημένες φωτογραφίες των μακροβιότερων κατοίκων του Περνταστεφόκου, μικρού χωριού της ορεινής Σαρδηνίας, είναι το πρώτο πράγμα που βλέπει ο επισκέπτης, ενώ η πλατεία του χωριού ονομάζεται Μακροζωία.
Η απομονωμένη κοινότητα, που φιλοξενούσε κάποτε στρατιωτική βάση, υπέστη τα δεινά της φυγής πληθυσμού εξαιτίας της απώλειας θέσεων εργασίας. Σήμερα, το Περνταστεφόκου άδραξε την ευκαιρία που του προσέφερε το βιβλίο Γκίνες, ανακηρύσσοντας το χωριό «τόπο με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση υπεραιωνόβιων κατοίκων» – για την ακρίβεια επτά επί συνόλου 1.780 πολιτών. Οι τοπικές αρχές ελπίζουν ότι το Περνταστεφόκου θα προσελκύσει ξένους υπηκόους που θα θελήσουν να διδαχθούν τα μυστικά της μακροζωίας, ερευνώντας τη γενετική σύνθεση του πληθυσμού, αλλά και τη διατροφή των κατοίκων.
Το μικρότερο χωριό Σέουλο απειλεί το Γκίνες του Περνταστεφόκου, διεκδικώντας για λογαριασμό του την πρωτιά.
Το χωριό αντιμετωπίζει, ωστόσο, έναν επίφοβο σφετεριστή. Το ακόμη μικρότερο χωριό Σέουλο, στο κέντρο της Σαρδηνίας, απειλεί τις φιλοδοξίες του Περνταστεφόκου, διεκδικώντας για λογαριασμό του την πρωτιά στη μακροβιότητα. «Δεν αξίζει να τους δίνουμε σημασία. Ολα αποδεικνύονται χάρη στα μαθηματικά. Το Σέουλο δεν έχει δικαίωμα να διεκδικήσει την πρώτη θέση, καθώς ο πληθυσμός του είναι μόλις 1.000 άνθρωποι», λέει ο 63χρονος αντιδήμαρχος Σαλβατόρε Μούρα, ο άνθρωπος που κατέθεσε το αίτημα αναγνώρισης του Περνταστεφόκου στο βιβλίο Γκίνες.
Η μακροβιότητα των κατοίκων του Περνταστεφόκου αποδίδεται ενίοτε στους πλούσιους κήπους λαχανικών και στα εντυπωσιακού μεγέθους κολοκύθια, στην τοπική σπεσιαλιτέ πατατόψωμου και στο όξινο τυρί που προτιμούν οι ντόπιοι. «Αυτό που βλέπετε είναι το καθαρτικό της φύσης», λέει ο 81χρονος Τζιάκομο Μαμέλι. Πολλοί κάτοικοι έδειχναν με υπερηφάνεια τα πορτρέτα των αιωνόβιων στο ανθοπωλείο, η κύρια πηγή εσόδων του οποίου είναι οι στολισμοί κηδειών.
Ο κ. Μούρα υποστηρίζει ότι το Περνταστεφόκου θα βιώσει σύντομα οικονομικό θαύμα, χάρη σε εμφιαλωτήριο κρασιών και στην παραγωγή μελιού. Ο 102χρονος Μπονίνο Λάι διαψεύδει, πάντως, τις θεωρίες περί καθαρού αέρα και καλής διατροφής, διηγούμενος ότι τη δεκαετία του 1960 η στρατιωτική βάση πραγματοποιούσε συχνά δοκιμαστικές εκτοξεύσεις βαλλιστικών πυραύλων, μολύνοντας την περιοχή με απόβλητα ουρανίου. «Βγαίναμε με τους φίλους μου και μαζεύαμε κομμάτια πυραύλων και μανιτάρια. Ηταν πολύ νόστιμα, όλοι τα αναζητούσαν», λέει ο Λάι.
