Την περασμένη χρονιά, το περιοδικό Economist χαρακτήρισε την Ταϊβάν «το πιο επικίνδυνο μέρος στον κόσμο». Οι κάτοικοί της έχουν μάθει να ζουν κάτω από τις κινεζικές –ρητορικές μέχρι στιγμής– απειλές περί απορρόφησης της νήσου. Η ενίσχυση των αμυντικών ικανοτήτων της Κίνας κατέστησε αληθοφανείς τις απειλές αυτές.
Προετοιμαζόμαστε τώρα για νέα ενίσχυση της πίεσης με αφορμή την επίσκεψη της Νάνσι Πελόζι στην Ταϊπέι. Η Κίνα συνηθίζει να αντιδρά με οργή σε κάθε επίσκεψη Αμερικανού αξιωματούχου στην Ταϊβάν, αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το Πεκίνο απεχθάνεται την Πελόζι εξαιτίας της επικριτικής της στάσης απέναντι στις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την καταπίεση, εγκαλώντας τον πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ για τα φαινόμενα ανελευθερίας.
Παρότι οι Ταϊβανοί δεν πανικοβάλλονται εύκολα, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μόνοι την κινεζική απειλή. Η επίσκεψη Πελόζι υπήρξε μία ευπρόσδεκτη επίδειξη αμερικανικής αλληλεγγύης προς την Ταϊβάν και οφείλω να της εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για την απόφασή της να υποχωρήσει στις απειλές του Πεκίνου. Το ίδιο θάρρος πρέπει να επιδείξουν και άλλες δημοκρατίες.
Υπόδειγμα δημοκρατίας
Η Ταϊβάν είναι κρίσιμη για το παγκόσμιο δημοκρατικό πείραμα. Η δημοκρατία μας είναι ζωντανή ενώ είμαστε η πρώτη χώρα στην Ασία που νομιμοποίησε τον γάμο των ομοφυλόφιλων και η πρώτη που εξέλεξε γυναίκα πρόεδρο. Ιδιαίτερη αξία έχει το γεγονός ότι η πρόεδρος Τσάι Ινγκ Ουέν δεν προέρχεται από πολιτικό σόι. Η οικονομία μας είναι ισχυρή, με το βιοτικό μας επίπεδο να είναι από τα υψηλότερα στην Ασία. Εχουμε διατηρήσει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά θανάτων από COVID-19, χωρίς να καταφύγουμε στα απάνθρωπα lockdowns της Κίνας.
Αν η Ταϊβάν υποταχθεί στην Κίνα, ο κόσμος θα έχει χάσει ένα λαμπρό παράδειγμα δημοκρατίας και φιλελεύθερης οικονομικής διαχείρισης σε μια εποχή κατά την οποία τα αυταρχικά πλοκάμια της Ρωσίας και της Κίνας επεκτείνονται. Αυτοί είναι άλλωστε οι λόγοι που η Κίνα απειλεί την Ταϊβάν: γιατί η Κίνα μας φοβάται. Κάθε ένας από τους 23 εκατομμύρια κατοίκους της Ταϊβάν είναι μία ζωντανή διάψευση του ισχυρισμού του ΚΚ Κίνας ότι η καταπίεση και ο αυταρχισμός είναι τα μόνα κατάλληλα πρότυπα για την κινεζική κοινωνία.
Η Ταϊβάν αντιμετωπίζεται συχνά σαν περιθωριακό πιόνι στη σκακιέρα των μεγάλων δυνάμεων. Τα μέσα ενημέρωσης έδωσαν έμφαση μόνο στις επιπτώσεις που είχε στις σινο-αμερικανικές σχέσεις το ταξίδι Πελόζι στην Ταϊβάν. Οι Ταϊβανοί σπάνια ερωτώνται. Οταν ο Μάο επικράτησε στον κινεζικό εμφύλιο πόλεμο το 1949, το εθνικιστικό καθεστώς υπό τον Τσιάνγκ Κάι Σεκ κατέφυγε στην Ταϊβάν, όπου υιοθέτησε δικτατορικές μεθόδους. Μεγαλώνοντας τη δεκαετία του 1980, οι συμμαθητές μου κι εγώ δεν είχαμε δικαίωμα να μιλάμε σε ταϊβανική διάλεκτο, καθώς το καθεστώς του Τσιάνγκ –που πέθανε το 1975– συνέχισε να καλλιεργεί την ψευδαίσθηση ότι «ανακτούσε την ενδοχώρα». Μέσα από τις προσπάθειες των οπαδών της δημοκρατίας και της ηγεσίας που διαδέχθηκε τον Τσιάνγκ, το πολίτευμα εξελίχθηκε σε αξιόπιστη δημοκρατία, με ελεύθερες εκλογές και ελευθερία λόγου.
Σε κίνδυνο η ελευθερία
Οι μιλιταριστικές απειλές της Κίνας αποτελούν απειλή για την ελευθερία σε όλο τον κόσμο. Για να ορίσουμε σαφή κόκκινη γραμμή θα πρέπει τα πραγματικά δημοκρατικά καθεστώτα να στηρίξουν την Ταϊβάν μέσω διμερών εμπορικών συμφωνιών και επιτρέποντας στη χώρα να γίνει μέλος περιφερειακών εμπορικών οργανισμών, περιορίζοντας έτσι την οικονομική εξάρτηση της Ταϊπέι από το Πεκίνο.
